Τι έμαθα συζώντας

 Προσοχή, ακολουθούν βαρυσήμαντες δηλώσεις.



1. Η σιωπή, στις πλείστες περιπτώσεις, είναι χρυσός: Πρόσεξε όμως, όχι η σιωπή που προσποιείσαι ότι είναι σιωπή, για να σε ρωτήσει ξανά "Τι έσιεις". Ούτε η σιωπή επειδή φοβάσαι (μήκακον) να μιλήσεις ή του resentment. Μιλώ για τη σιωπή που επέλεξες συνειδητά για να αποφύγεις περιττές συζητήσεις και συγκρούσεις. Τη σιωπή της ακεραιότητας.


2. Δεν είναι ανάγκη να εκφράζεις την κάθε σου σκέψη και συναίσθημα, every fucking moment, και να αναμένεις ανατροφοδότηση με ενσυναίσθηση από τον σύντροφό σου: Και ψυχολόγος να είναι, don't mix work with pleasure. Εκτός αν μιλάς για τον μελλοντικό μου γιο (χαρχαρ), πιθανόν η δυνατότητα του στο εν λόγω ζήτημα να χωρεί σε αλουμινοχαρτούι του ζωμού της μάτζι. Δηλαδή, να μην έχει μάθει να επικοινωνεί όπως εσύ επικοινωνείς τα συναισθήματά σου. Ακόμη και στην περίπτωση που έχει αποκτήσει τέτοιες δεξιότητες, κράτα ένα μετριασμό στην έκφραση των 10343080 διαθέσεων που μπορεί να έχεις μια δεδομένη στιγμή της μέρας. Μοιράστου τα με τους φίλους και τις φίλες σου στον καφέ. Με τον άνθρωπο που θα σε δει 5-10 συνεχόμενες ώρες τη μέρα, και πιθανόν, για το υπόλοιπο της ζωής σας, κάνε μια πιο προσεκτική επιλογή.


3. Συνεχίζοντας το παραπάνω, άφησε κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου και της καθημερινότητας σου για σένα. Έτσι, αν κάποια στιγμή τα ανακαλύψει ο άλλος/η άλλη, μπορεί να είναι μια ευχάριστη έκπληξη, μια πτυχή σου που δεν ήξερε. Δεν θα ξεχάσω το θαυμασμό στο βλέμμα του άντρα μου όταν με είδε κάποτε να παρουσιάζω σε συνέδριο. Ήταν σαν να με ερωτευόταν ξανά. Και σε μακροχρόνιες σχέσεις, αυτό χρειάζεται. Τι κάνουμε συνήθως; Στις μεγάλες μας σχέσεις πορευόμαστε νομιζόμενοι ότι ξέρουμε ή ότι ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουμε ο ένας τα πάντα για τον άλλο, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε τη μοναδικότητα που φέρνουμε σαν ξεχωριστές οντότητες στην ένωσή μας και να βαρκούμαστε ο ένας τον άλλον. (I am talking to you φίλε/η που τηλεφωνάς η ώρα 11:30 και τον/την ρωτάς τι θα φάει). Η αλήθεια είναι, μάλλον, ότι ξέρουμε όσα διαλέγουμε να πιστεύουμε για τον άνθρωπό μας και ότι τελικά μπορεί να μην ξέρουμε ούτε τον ίδιό μας τον εαυτό εντελώς. Οπότε, κρατάμε πάντα κάτι για μας, και το two become one, να γίνεται και one becomes two και ξανά από αρχής.

4. Αν θέλεις κάτι από το ψυγείο, πάρτο μόνη σου: Απλά θα φάει παραπάνω ώρα να το βρει, που την ώρα που θα χρειαστεί να πάεις στο ψυγείο. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλεις κάτι από τη τσάντα σου.

Αυτά for now.

Πράγματα τα οποία δεν θα μάθω ποτέ: Πιλόττα

Είναι κάποιες στιγμές στην ενήλικη ζωή μου που νιώθω να επιστρέφω πίσω σε εκείνη τη σκηνή στο γυμνάσιο όπου ο γυμναστής με έβαλε να κάνω σκαστή πάσα στο μπάσκετ. Μην σας τα πολυλογώ, η μπάλα, σκαστή,  κατέληξε στα μούτρα μου, με εμένα να φωνάζω "έκοψα τη γλώσσα μου, έκοψα τη γλώσσα μου". Δεν έκοψα τη γλώσσα μου βέβαια, απλά εκατάφερα να την κάτσω τόσο δυνατά μες τα μούτρα μου, θε θημείο που εμούθκιαθε το θτόμα μου και δεν μπορούθα να καταλάβω αν ακρωτηρίαθα τη γλώθθα μου.

Εννοείται ότι ένιωσα 34820483048 κιλά ηλίθια και 4388028403 κιλά loser, εν με κανεί που εφορούσα σιδεράκια και όλα τα awkward αξεσουάρ της εφηβείας (γυαλιά με πασιή σκελετό, πριν γίνουν της μόδας, φρύθκια άφκαρτα) και ήμουν και καλή μαθήτρια, γαμώτο, έπρεπε να τη φάω μόνη μου μες τα μούτρα.

Τελοσπάντων, τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά έμαθα να κάνω τρίπλα (αρκετά καλά για να δείξω στους μαθητές/τριες μου στη γυμναστική τι είναι τρίπλα χωρίς να σπάζω τα μούτρα μου) και σκαστή πάσα (χωρίς να ρισκάρω βέβαια να έχω μωρά απέναντι). Έβγαλα και το φρύδι.

Είναι κάποια πράγματα όμως που νιώθω ότι δε θα μάθω ποτέ και με κάνουν να νιώθω πολύ βλάκας. Σε σημείο που να επιστρέφω σε εκείνη την εποχή της γκράντε λουζερίασης, υπό το βλέμμα των συμμαθητριών μου που με έβλεπαν να παθαίνω panic attack με τη μάππα του μπάσκετ. Ξέροντας και preachοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τα ταλέντα του, still, νιώθω ότι μερικά πράγματα δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Και νιώθω μειονεκτικά για αυτό ντάμμιτ.

Πιλόττα λοιπόν.

Ήμουν σε μια παρέα τις προάλλες που εστήσαν παιχνίδι. Εγώ παρατηρητής. Η φίλη μου, η μόνη γυναίκα στην τετράδα, όταν παίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι, νιώθω να επιβεβαιώνει τη θεωρία περί ηγεμονικής αρρενωπότητας, δηλ. αλλάζει με τέτοιο τρόπο τη συμπεριφορά της, ούτως ώστε να συμπεριφέρεται αρρενωπά με μια στερεοτυπική μορφή (ε φίλεεε, κραυγές, φατσιήματα πας τα τραπέζια, ε μαλάκαααα, βερτινάτσααα, γενικά το body language και η αργκό του στερεοτυπικά over masculine ατόμου που παίζει πιλόττα). Ξέρω, ήταν πολύ σημαντική η πληροφορία αυτή και ιδιαίτερα σχετική.

Έκατσα, που λες, δίπλα της και είπα να μην κάνω χαλάστρα στην παρέα και άτε, να προσπαθήσω να παρακολουθήσω, για ακόμα μια φορά, πέρκει πιάσω το point. Γιατί να παίξω ή να κάνω ερωτήσεις, θα επιβεβαίωνα πανηγυρικά το χειρότερο μου φόβο. Να με πουν ηλίθια. Κατά τα άλλα, λέω των μωρών ότι καμιά ερώτηση δεν είναι ηλίθια και ό,τι θέλουν στη ζωή τους με προσπάθεια μπορούν να το καταφέρουν. Το οποίο πιστεύω ακράδαντα btw. Αχχχχ... Δασκάλα που δίδασκες. I am working on it, I am working on it.

Υπόψη ότι όταν ήμαστε πανεπιστήμιο, η συγκεκριμένη φίλη μου, μου έγραψε μια κόλλα με σημειώσεις, μπροστά πίσω, για το πώς παίζεται η πιλόττα (ελάλε μόνο άμα εν σε έντυπη μορφή με citation μπορεί να δεηθώ να δώσω σημασία) αλλά ούτε τότε εκατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Μόνο κάτι λέξεις πιάνω στον αέρα όπως "πάζες", "τριάρα", "βερτίνα", "κούπα", "καρώ", "πάσο" τα οποία εννοείται ότι δεν ξέρω πάντοτε τι σημαίνουν και τα συνδέω με εντελώς άσχετα πράματα πχ. τριάρα φραντζολάκι με σουσάμι, κούπα τραχανά, καρώ πουκάμισο, πάσο του λεωφορείου κτλ. Ντάξει, ντάξει, η κούπα εν η καρδία στα χαρτιά και το καρό το ..διαμάντι, ο ρόμβος.

Πάμε στο παιχνίδι όμως! Και δώστου να σύρνουν τα χαρτιά τους πας το τραπεζούι, χωρίς να περιμένει ο ένας τη σειρά του άλλου (έννεν με τη σειρά που παίζεται;;;) και να λαλούν κάτι αριθμούς στην αρχή και να γράφουν σε μια κόλλα μες τη μέση ένα αριθμό τζαι δεξιά και αριστερά άλλο αριθμό. Κατάλαβα ότι τις πλείστες φορές κάτι διαπραγματεύονται μόλις μοιραστούν τα χαρτιά, αλλά δεν ξέρω ποτέ τι είναι αυτό. Και να προσπαθώ να κατανοήσω άμα τα μετρούν στο τέλος τα χαρτιά του κάθε ζευγαριού, τι στον κόρακα μετρούν; Το μόνο πράγμα που κατάλαβα είναι ότι κερδίζει όποιος έχει το μεγαλύτερο σκορ.


Έννεν έτσι; Το πιο μεγάλο σκορ;


Δεν γνωρίζω αν γενικά στην πιλόττα υπάρχει μια πρόκληση να δείξει ο ένας του άλλου ποιος εν ο καλύτερος με το να εκφράσει με τις λιγότερες λέξεις μια ιδέα και να γίνει απόλυτα κατανοητός, πάντως ΔΕΝ ΕΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙΠΟΤΕ. Ούτε το σκοπό, ούτε τους επιμέρους στόχους. Μόνο το καρό, την κούππα, το σπαθί και τους αριθμούς ως το 200 έκανα μια επανάληψη.



Στην ερώτηση αν θα μάθω ποττέ πιλόττα:



Παίρνω ύφος σοβαρό και μια βαθιά αναπνοή και απαγγέλω το Haiku for getting out of bed:



No no no no no
No no no no no no no
No no no no no.

"Εύκολος στόχος"

Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τις 16 άσπρες τρίχες στη δεξιά μου κουρία, έχω αλλάξει οπτική σε πολλά ζητήματα. Εμαλάθκιανα με κάποια άτομα/καταστάσεις που με εξόργιζαν παλαιότερα. Το πρόσεξε και ο άντρας μου, ο οποίος μου λέει ότι δεν μπορεί πιον να κατηγορήσει κανένα και να μεν πετακτώ σαν τον πόρτο να παίξω το δικηγόρο του διαβόλου.

Μια φράση που έχω υιοθετήσει τους τελευταίους μήνες είναι ο "εύκολος στόχος".


Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις εύκολων στόχων. Ακολουθούν εμπεδωτικά παραδείγματα.


1. Άτομα τα οποία λένε μια χοντράδα και αμέσως πέφτουν όλοι πάνω τους να τους/τις φαν και γίνεται το μεσανατολικό στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και δικτύωσης. ΕΥΚΟΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ.

πχ. Η κοπέλα στο Feel Fantastic που είχε πει ότι θα συγχαρεί κάποιο με HIV.

Κάνοντας τον ψύλλο κάμηλο: Να ρίχνεις ευθύνες από το εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι την καταπίεση του δυτικού κόσμου στον τρίτο κόσμο για την απάντηση της. Προφανώς κάτι φταίει. Αλλά έχουν γίνει  και γίνονται πολύ πιο σοβαρά και εγκληματικά λάθη στον τόπο μας και γύρω μας. Δεν είναι ανάγκη να γίνεσαι αχρείαστα κακός/ια. Μιλούμε για συγκεκριμένο είδος εκπομπής, όχι τις προσφορές για το αποχετευτικό σύστημα στην Πάφο και την κατάσταση στη Συρία.

Γιατί συμβαίνει: Projection. Προβολή. Ό,τι μισούμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας το προβάλουμε σε ένα άτομο που εφάνηκε κάποια στιγμή πιο ηλίθιο/ανίκανο/αδιάφορο/ημιμαθές από εμάς.Έτσι νιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Totally understandable behavior. 

Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό: Να του δώσουμε τη σημασία που του αξίζει.Υπάρχουν πιο σοβαρά ζητήματα της επικαιρότητας να συζητήσουμε. I think. Δεν το παθαίνουν μόνο μοντέλα. Πιάσε το μικρόφωνο και ρώτα τον μέσο Κυπραίο ποιος ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Κύπρου.



2. Οι εκπομπές, οι καλεσμένοι και οι ακροατές της Ελίτας. ΕΥΚΟΛΟΣ ΣΤΟΧΟΟΟΣ.
Ίσως από τους ευκολότερους στόχους της κυπριακής tv. I did it in the past too.

Κάνοντας τον ψύλλο κάμηλο: Τι καρτεράς να σχολιάσει ο κύριος Χαρίδημος, 89 ετών από τα Καννάφκια για το θέμα του προγαμιαίου σεξ αγαπητέ/ή μου; Τζαι ξεκινάς να λαλείς για την οπισθοδρομικότητα της κυπριακής κενωνίας; Και τι είδους συζήτηση επιπέδου περίμενες να γίνει με το Δρακόπουλο να σου μιλά για τα ωμέγα 3 λιπαρά 50 λεπτά;
Γιατί συμβαίνει: βλέπε πιο πάνω. Επίσης για σκοπούς τηλεθέασης.
Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό: Να αλλάζουμε κανάλι.



3. Η συμπεριφορά των μιτσιών/εφήβων σήμερα.  ΕΥΚΟΛΟΟΟΣ ΣΤΟΧΟΣ.

πχ. Οι μιτσιές που κάμνουν duck face στο facebook. Οι μιτσιοί που ρέουνται δυνατά στο k cineplex του mall και γενικά ενοχλούν κατά τη διάρκεια της ταινίας. "Είδες; Σου 'πα να 'ρθούμε δεύτερη παράσταση και δεν μ' άκουγες!" λέει μου ο άντρας μου όταν θυμηθεί ότι είναι καλαμαράς.

Κάνοντας τον ψύλλο κάμηλο: Nαι ξέρω το..κάμνουν duck face και γράφουν με ακαταλαβίστικα fonts που χρειάζεσαι αποκωδικοποιητή για να ερμηνεύσεις το νόημα. Και φωνάζουν ο ένας του άλλου και κάμνουν παράξενους ήχους σε μια σκοτεινή αίθουσα. Τι επερίμενες που έφηβους καλέ μου; Μα εξίασες που ετσακώνεσουν με τη μάνα σου/τον τζύρη σου για να ξιουρίσεις το μουστάτζιην σου στην πέμπτη του δημοτικού; Ξέχασες που ήθελες να σε κατεβάζουν δύο τετράγωνα πιο κάτω που το γυμνάσιο γιατί αντρέπεσουν να σε φέρνει με το διπλοκάμπινο ο θκειος σου ο Γιώρκος; Οι έφηβοι κάθε εποχής έχουν το δικό τους τρόπο να εκφραστούν. Τι αναρωθκιέσαι που πάμε τζαι σούζεις τη κκελλέ σου;

Γιατί συμβαίνει: Γιατί μεγαλώνουμε και περνούμε στο γερο-mode. Που να σηκωστείς τωρά η ώρα 12:00 να πάεις κλαμπ; 12:00 τη νύκτα. Ξεπεράσαμε την εφηβεία, at least most of us. Ξέρεις το feeling, ξέρεις τοοο.. Που μιλάς και ακούς τη μάνα σου/τον τζύρη σου στη φωνή σου. Ο πιο σημαντικός παράγοντας στη ζωή των εφήβων είναι οι φίλοι τους και η ευτυχία τους να ανήκουν σε μια παρέα. Τζαι θα ρεκτούν στο σινεμά για να το καταφέρουν. Γι'αυτό σε αυτές της ηλικίες είναι πολύ αποτελεσματική η διδασκαλία θεμάτων μέσα από peer learning activities. Θέλουν να το ακούσουν από συνομήλικους τους όχι από σένα γερότσουρε των 30.

Με τι πρέπει να ασχολούμαστε: Να μην είμαστε ανεκτικοί στο bullying. Να συζητούμε μαζί τους για το over-sexualization της εικόνας τους, όταν αυτό συμβαίνει. Να δείχνουμε στα αγόρια ότι αρρενωπότητα δεν σημαίνει λύνω τις διαφορές μου με το ξύλο και στα κορίτσια ότι θηλυκότητα δεν σημαίνει ημίγυμνες πόζες στο facebook. Γενικά να συζητούμε μαζί τους τα φαινόμενα που μας απασχολούν και να μην νιώθουμε ότι μιλούμε σε alien. Κάποτε οι δικοί μας μας έβλεπαν έτσι και εμάς.

Alien ε alien.

4. Η αστυνομία. ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ.

Κάνοντας το ψύλλο κάμηλο: Πφφφφφ.. Δύσκολοι καιροί για μπάτσους. Μπορεί να έσιησες τη κκελέ φιλάθλου στο τελευταίο ματς της ομάδας με την πέτρα που έσυρες αλλά αν σε σταματήσει για έλεγχο στο δρόμο, άμα σου μιλήσει μπάτσος χωρίς να σου πει "σε παρακαλώ", γίνεσαι ταύρος μενόμενος. Θυμάσαι ότι είναι σύμβολο καταπίεσης και ελέγχου του καπιταλισμού. Τι εννοείς κρέμμεται το καθρεφτούι μου και εν ανάφκουν οι λάμπες του αυτοκινήτου μου όργανο; ΠΡΟΣΕΞΕ ΠΩΣ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ. Και δώστου φωτογραφίες μες τα μέσα, ηχογραφήσεις και ανώνυμοι μάρτυρες και ο θκειος σου που εκουντίσαν μια μέρα στη μάππα να φκαίνει και να παουρίζει στην τηλεόραση.

Έχω και άλλα, αλλά πρέπει να βάλω ρούχα στο πλυντήριο. Και επειδή εμαλάκωσα πολλά, θα μπω μαζί τους για μαλακτικό. Μιιιχιχι..

Η επιστροφή των ζωντανών νεκρών

Μα σοβαρομιλούμε;

Το τελευταίο μου ποστ πριν 2 χρόνια ήταν για τα μαλλιά μου;

Προβληματισμός: Ρε παιδί μου, πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες μας μετά από 2 χρόνια α;
 
Διαπίστωση: Εξακολουθώ να ασχολούμαι με τα μαλλιά μου. Χαχα. Αλλά εντάξει, όχι αυτό το δράμα των *google where is word count in word 2007* 1209 λέξεων της 15ης Οκτωβρίου 2012. Δεν ξαναέγιναν πλούσια btw, απλά το αποδέκτηκα και προχώρησα στην πλάτη του αλόγου μου προς το ηλιοβασίλεμα. Και θέλουν λιγότερη ώρα ίσιωμα.

Λοιπόν, το σημερινό ποστ το αφιερώνω στην μπλόγκερ Μπέατριξ που με ένα email της έγινε η αιτία να ξαναδιαβάσω κάμποσες αναρτήσεις μου και να σκεφτώ ότι ίσως έχω κάτι να πω και πάλι σε αυτό το μαύρο και άραχνο μπλογκ. Ίσως πάλι όχι. Και εφαντάστης τωρά πάλε να αναφέρομαι για τρίχες στο τελευταίο ποστ του μπλογκ; Πάντως σίγουρα η Μπέατριξ έχει πολλά να πει! Και για αυτό τη διαβάζω όπως και άλλους νέους μπλόγκερ.

Δεν ξέρω βέβαια αν θα φτάσει το μήνυμα από αυτή την σκουληκότρυπα που έπεσε το μπλογκ, στους αγαπητούς/ες μπλόγκερ/αναγνώστες/στριες που μια καλή μέρα έμειναν με την απορία αν δουλεύκει τελικά το priorin για την τριχόπτωση, αλλά έτσι για το γαμώτο θα σπρώξω και λίγα βιβλία από τη βιβλιοθήκη (όσοι/ες είδατε το Interstellar μόνο θα καταλάβετε, οι υπόλοιποι/ες καλό θα ήταν να το δείτε και να επιστρέψετε σε αυτή την ανάρτηση για να γελάσετε με το αστειάκι μου) να πάει το μήνυμα.

Μια ζωή έχω θέμα με τις μεγάλες προτάσεις. Εκτός από αυτή. Και αυτή.

Πάντως παρακολουθώ την κυπριακή μπλογκόσφαιρα, βλέπω να γεννιούνται, να λάμπουν και να δύουν αστέρια. I am stalking you whenever I can!

Για να δω τώρα τι τίτλο θα βάλω.