Όπου τζαι να πάεις, θα βρεθεί ένας πελλός...

Έχει καιρό που θέλω να γράψω αυτή την ανάρτηση. Γράφω τη σε φάση που έχω συμφιλιωθεί σε μεγάλο βαθμό με την κατάσταση και έχω σταματήσει να παραπονιέμαι στους φίλους και τους γονείς μου.

Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στους γείτονες μου.

Όταν είχα πάρει το διαμέρισμά μου, περπατούσα και πετούσα. Ονειρευόμουν τα δροσερά τελοσαυγουστιάτικα βραδάκια στο κρεβάτι, όπου το αερούδιν θα μου πισκάλιζε ελαφρά τον πωπό μου και θα με αποκοίμιζε γλυκά. Έβλεπα εκείνο το δυτικό σαλόνι με τη μεγάλη τζαμόπορτα και το μεγάλο μπαλκόνι και οραματιζόμουν τα όμορφα λουλακιά-κοκκινόχρυσα ηλιοβασιλέματα που θα περνούσα με ένα δροσιστικό σκέττο ελαφρύ φραπέ στο χέρι.

Και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.

Γιατί όταν έκανα την έρευνα αγοράς, δε σκέφτηκα να δω λίγο τι παίζει στα γύρω σπιτάκια. Αλλά τι να κάμει κάποιος; Να κάτσει να μείνει μιαν ημέραν μες το διαμέρισμα έτσι; Οξά να πιάσει σβάρνα τους γειτόνους να κτυπά κουδούνια; "Γεια σας, σκέφτομαι να αγοράσω σπίτι στη γειτονιά σας και ήθελα να σας κόψω αν πάσχετε".

"Όπου τζαι να πάεις θα βρεθεί ένας πελλός" λαλεί μου ο παπάς μου, άμα με πιάνει το παράπονο. Μα ένας, άτε θκυο ρε dad.

Όπως φαίνεται δαμέ δίπλα μας, μεινίσκουν in a packet πολλαπλά σύνδρομα που χρήζουν ιατρικής παρακολούθησης και συνταγολόγησης ισχυρών ηρεμιστικών/αντικαταθλιπτικών/υποθέτων για γάρους.

Κατά καιρούς σκέφτηκα να μετοικήσω στου θκιαόλου τη μάνα, κάπου που έπρεπε να σύρω μόνη μου πάσσαλο της ηλεκτρικής και να ανοίξω αυλάκι και να λούνουμαι με το μαστραππά μες την αυλή ώσπου να με συνδέσουν.

Η οικονομική όμως κρίση (να τη φταίξω και εγώ) και το παρόν δάνειο δεν μας επιτρέπει για ακόμη λίγα χρονάκια να λατσιηστούμε από το δαιμονισμένο αυτό τετράγωνο. Plus, το αγαπώ πολύ τούτο το σπίτι ρε κουμπάρε. Ετραγουδούσαν μου άριες οι αγγέλοι που εμπήκα μέσα για πρώτη φορά. :P Περνούμε μια χαρά με τους υπόλοιπους της πολυκατοικίας. Έχει ωραία θέα. Καθαρίζεται και γρήγορα. Γιατί να σηκωστώ να φύω;

Τώρα το καλοκαίρι που ανοίγουμε παραθυρόφυλλα και παράθυρα η κατάσταση είναι τραγική. Έχουμεν αέρα δροσερό και αντί να τον απολαμβάνουμε κλείνουμε τα παράθυρα και βάζουμε κλιματιστικό ή κοιμόμαστε με ωτοασπίδες. Άτε να θκιαβάζεις εξεταστική με ωτοασπίδες. Να σπάζεις κουγκρί με ωτοασπίδες. Να τζοιμάσαι με ωτοασπίδες ρε γαμώτο; Ποιος θα μου το ελάλεν;

Έχω μάθει το πρόγραμμα του κάθε προβληματικού που μένει δίπλα μας. Έχει μια περίπτωση, 5 χρόνια τώρα, το ακολουθεί τέλεια χωρίς παραστρατήματα. Είναι να θέλεις να τραβάς τα βυζιά σου να ξεριζώνονται σαν κάτι πίνακες τους Νταλί.

Περίπτωση Α: She who must not me named. "Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, the Lord Voldemort edition. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στις 6 σηκώνομαι και με τη γαρίλα στο μάτι και το σκατόχνωτο στο στόμα αρχίζω να τσακώνομαι για Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ σκεφτώ με τον άντρα μου. Με φανταστείς πολλήν ώρα. Ως τις 7 παρά που εν να του πω για τη μάνα του τζαι θα ξεκινήσει για τη δουλειά του. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται στις 8-10 το βράδυ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, την ώρα που ο κόσμος χαλαρώνει που μια κουραστική μέρα, εγώ αθυμούμαι ότι έφαεν την ατζίαν του ψουμιού που ήθελα τζαι πρίουμαι 2 ώρες με τη τσακροχωρκατοφωνάρα μου. Ήντα την άλλη φορά τι μου είπεν. Είπεν μου ότι ο αιγόκερως γράφεται με o-μικρόν στο τέλος. Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ. Ο ΑΧΡΗΣΤΟΣ. Ο ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ. Όταν δε φωνάζω του ηλίθιου, ειδικά τα Σάββατα τζαι Κυριακές κάμνω καψόνια του στερνοπαιδιού μου, στις 7 το πρωί που βάλλω λάστιχο να καθαρίσω τον αέραν που τη βεράντα, το οποίο παιδί μου έχει κληρονομήσει τη τσακροφωνάρα μου και τώρα που μεγάλωσε έμαθε να μου πατά φωνές πίσω μέχρι να ακουστούν οι πάτσοι μου. Μερικές φορές, εφόσον φκει ένας γείτονας από την απέναντι πολυκατοικία και μου φωνάξει 'Φκάλε επιτέλους τη μαύρη τη φάουσα '-'Εν Σάββατο, ως τζαι οι Εβραίοι κάμνουν αργία'-'Αφού λαλείς εν να τον χωρίσεις, χώρισε να πνάσουμε' και άλλα τέτοια κλείνω τα παράθυρα και συνεχίζω να πρίω το σύμπαν με mufled τρόπο".

Περίπτωση Β: The Animal "Γουφ γουφ. Είμαστε δύο σκύλοι που έσιει που τον τζαιρόν που εκτίστην τούτη η πολυκατοικία δαμέ δίπλα, δεν μας έφκαλεν ο μάστρος μας μια φορά έξω για βόλτα. Περνούμεν την ώρα μας εδώ στο ένα επί δύο. Λάσσουμεν άμα περνά πλάσμα, λάσσουμεν άμα περνά κάττα, λάσσουμεν άμα περνά μούγια. Λάσσουμεν άμαν λάσσει άλλος σιήλλος.Λάσσουμεν άμαν άφτει το φως της αυλής του γείτονα. Λάσσουμεν άμα ανάψει την τηλεόραση ο μάστρος. Λάσσουμε άμα σκουπίζει η δίπλα. Λάσσουμεν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Λάσσουμεν καλοκαίρι και χειμώνα. Άμα έχει φεγγάρι. Άμα πέφτουν τα αστέρια. Και ο μάστρος μας μόνο μια φορά εφκήκεν να μας πει να σταματήσουμε να λάσσουμεν. Όταν εκείνη τη νύχτα εκείνη η κυρία από την πολυκατοικία βγήκε και άρχισε να φωνάζει κάτι όπως 'Οι σιήλλοι σας εν να μιλήσουν αλλό λίον. Δώστε τους σημασία'. Καμιά φορά αυτή η κυρία μας μιλά και μας ρωτά τι κάνουμε, τζαι δε λάσσουμε για λίγη ώρα. Γουφ".

Περίπτωση Γ: The Newcomer. "Είμαι ένα παιδάκι μικρουλάκι, και έχω έρθει με την οικογένειά μου εδώ και 2 μήνες εδώ στο νέο μας σπιτάκι. Τώρα το καλοκαιράκι που είχε χρόνο ο πατερούλης να μας μετακομίσει και ηύραμε σε τιμή ευκαιρίας το σπίτι από ένα κυριούλη που του το έπιασε η τράπεζα. Τι ωραίο που είναι το σπιτάκι μας. Και έξω η αυλή μας. Θέλω να παίζω συνέχεια στην αυλή μας. Και η ώρα έντεκα τη νύχτα, και η ώρα δώδεκα. Και η ώρα μια. Και άμα θυμηθεί η μάμμα μου ότι τα παιδάκια πρέπει να κοιμούνται νωρίς (είμαι μόλις 2 χρονών) εγώ δε θέλω να πάω για ύπνο. Και κλαίω και τσιριλλώ και κλαίω και τσιριλλώ και κλαίω για καμιά ώρα. Μετά έρκεται πάνω ο παπάς και θυμώνει μου. Μετά ακούω τον που παίζει με το psp και κάνουν του του του του ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ τα κουμπάκια του και εγώ θέλω να το δωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω. Δε θέλω να κοιμηθώ, θέλω να παίξωωωωωωωωωωωωωωω. Και κλαίω και παουρίζω και φκάλλω κάτι τσιριλλιές που νομίζουν οι γείτονες ότι εν να πάθω τίποτε. Και μετά κοιμούμαι κάποια φάση. Ως την επομένη."

Περίπτωση Δ: Ατίθασα Νιάτα. "Χαλόοοοου. Είμαστε τρεις φίλοι που τρώμε το σταφύλι. Με τες τταππουροκολούες μας, τες λαντούες μας τις ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΕΣ διούμεν το γυρούιν μας δαμέ στη γειτονιά καμιά τριανταρκά φορές, γύρω στις 3-4 το πρώιν που ερκούμαστεν που κάτω. ΑΑΑγκραγκραγκρααααααααα... ΙΙιιιιιιιιιι.... Γιέαααα. Κόφκουμεν τζαι κάτι μιτσιές που το γυμνάσιο χαμηλόκωλες τζαι κάμνουμεν τες να τσιριλλούν. Μα ήντα φτανές. Άραγες σου τζείνες έχουν γονιούς σαν τους δικούς μας; Πολλά κουλ οι γονιοί μας. Τζαι κυρίως, πολλά κουφοί. Βασικά, σαν λαλούν τζαι τα καλαμαρούθκια "δεν υπάρχουν", αλλά στο κυριολεκτικό. Πας την πλακούαν μας, πιάνουμε τζαι τις σφεντόνες καμιά φορά τζαι παίζουμε σημάδι. Βάλουμε σημάθκια τα πιο ψηλά κτίρια τζαμέ γυρών. Προκτές φαίνεσται μου εραϊσαμεν το τζάμι μιας που εφκήκεν έξω τζαι άρκεψε μας του βούρου. Μα ήνταλως κάμνει α. Εν τζαι εσπάσαμεν της το. Σαν να άκουσα φωνή να φκαίνει που το στόμα της μάνας μου τζείντην ημέραν. Αλόπως ερέκτην. "

Άτε να μην αναφερθώ λεπτομερώς στο κηπούιν μας που εν η τουαλέττα όλων των σκύλων σε ακτίνα 2 km. Που συνάω με το φτυάρι δέκα κιλά κοτσιρούθκια κάθε μήνα. Ή που μια γειτόνισσα ξαπολά τα σκουπίθκια της μες τα δικά μας τζαι μάλιστα ανοικτά να τρέχουν τα ζουμιά (καλάν τζείνης επήα τζαι εκτύπησα της την πόρτα τζαι εν το εξανάκαμεν). Τούτα εν συνηθισμένα.

Μερικές φορές σκέφτουμαι ότι επήραν με πρέφαν ότι είμαι δασκάλα τζαι κάμνουν μου αντίποινα που κάθουμαι το καλοκαίρι και τις γιορτές. Άλλες σκέφτουμαι ότι αν ζήσει ένα μελλοντικό παιδί μου εδώ μέσα, εν σαν να το καταδικάζω να ζει σε προβληματική οικογένεια, εφόσον θα βιώνει σε hq quality όλες τις εμπειρίες μίας.

Μέσα που τούτη ούλλη την αρνητικότητα, ακονίζουμεν την υπομονή μας, που εν κάτι θετικό. Αν ήσιεν μαύρη ζώνη στην υπομονή θα την επαίρναμεν με τριακόσια νταν με τον άντρα μου. Τζαι μες σε τούτα ούλλα τα αρνητικά που βιώνουμε καθημερινά σε τούτο το κωλοτετράγωνο, μαθαίνουμε σιγά σιγά, μες τη γαουροσύνη τζαι την αναισθησία του κόσμου, to let them be. Τζαι είμαστε τζαι εμείς πιο ήρεμοι τζαι μπορούμε να χαρούμε την ζωή μας.

Γιατί όπου τζαι να πάεις θα βρεθεί ένας πελλός.

Το ποστ αυτό γράφτηκε χωρίς ωτοασπίδες. Μια φορά τζαι ο Άρης!