Χτες έτυχε να πέσει στα χέρια μου μετά από πολύ καιρό Το Κοράκι του Πόε.
Δεν ξέρω τον συγκεκριμένο λόγο..ίσως και να τον ξέρω δηλαδή, αλλά κάθε φορά που το διαβάζω σηκώνεται η τρίχα μου σε σημείο ύστατης συγκινήσεως.
Πρέπει να είναι εκείνη η επανάληψη του Ποτέ Πια. Ποτέ πια.. ΠΟΤΕ ΠΙΑ.
Μπορεί να είναι που σφίζουν οι ζέστες σιγά σιγά..
Για να διαβάσετε μια ελληνική μετάφραση πηγαίνετε εδώ.
2 σχόλια:
το αγαπημένο μου ποιήμα.
once upon a midnight dreary while i pondered weak and weary over many a quaint of curious volume of forgotten lore
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
'Tis some visitor, I muttered, tapping at my chamber door
Only this, and nothing more.
Εν χάνει...τζαι όντως το nevermore κάμνει την διαφορά.
:) ακριβώς ...
Δημοσίευση σχολίου