Η κατάρα της συναίσθησης

Αν δεν είσαι πουτζίνους τους αναίσθητους αθρώπους, που η πέτσα τους κάμνει στρώμα κάθε χρονιά, σαν τους φλοιούς των κορμών των δέντρων.. έκαμες την.

Άμμαν θωρείς τον άλλο δίπλα σου να κλαίει τζαι να πονεί η ψυσιή του, με ούλλην την έννοια του πόνου, τζαι σένα η δική σου εν να γίνει κομμάθκια tempered glass.

Έσιει πλάσματα που έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την ικανότητα να τους κόφτει για τους άλλους. Όι με την έννοια της εμπάθειας των Nirvana, αλλά με τζείνην την έννοια που το βλατζί τους γίνεται μαύρο που την στεναχώρια, ειδικά άμμα θωρούν ένα άθρωπο να γονατά (μεταφορικά τζαι κυριολεκτικά) τζαι να φκάλει τον πόνο του σαν φκάλει ένας αετός την κραυγή του πας τις μούττες των βουνών.

Αν μπορούσα να παραλληλήσω την έννοια της συναίσθησης με μιαν αίσθηση του κορμιού, θα έλεγα ότι κάθε φορά που πονώ με ένα άθρωπο, νιώθω να μου φέφκουν σιγά σιγά, βασανιστικά κομμάθκια που το στέρνο μου.

Κομμάθκια.. ένα ένα.

Ναι η αναισθησία εν πιο βολικό αίσθημα σίουρα.