Στον πάτο του πηγαδιού

Συνήθως δεν ανεβάζω δύο ποστάκια σε μια μέρα, αλλά το τελευταίο ποστάκιο στο blog του Διαγόρα αξίζει πολλά αφιερωμένα ποστ. Διαβάστε το εδώ.

Ξέρω ότι εκφράζομαι πολλές φορές έντονα σε θέματα θρησκείας, σε σημείο που να ενοχλούνται πολλοί περαστικοί ιντερνοδιαβάτες, επειδή τσιγκλάω ευαίσθητα ψυχοκουμπάκια που ανοίγουν τους ασκούς του διαβόλου. Δεν το κάνω από κακία, δεν το κάνω επειδή πιστεύω ότι είμαι πιο έξυπνη από σας, αγαπητοί ιντερνοδιαβάτες, το κάνω επειδή νιώθω να πνίγομαι στα μικρά φαινομενικά παράλογα της καθημερινότητας, όπως άρθρα παιδικών περιοδικών που ζητάνε από τα παιδάκια να διαβάζουνε το ευαγγέλιο πριν το μάθημά τους , το κάνω επειδή συγχάθηκα να βλέπω ανθρώπους-εκπροσώπους θρησκευμάτων, που πουλάνε και τη μάνα τους μεταξύ κτημάτων, να επιμένουν να διδάσκεται ο λόγος οποιουδήποτε που χρήζει εαυτόν ως θεό εξ αγρίου πνεύματος, το κάνω γιατί στο τέλος της μέρας μου μένει αυτό το παράθυρο ανάρτησης για να ανεβάζω σε αυτό το χάος του διαδικτύου την τρέλα του κοσμάκη μέσα από τα δικά μου μάτια.

Ευχαριστώ το Νίκο που έγραψε το αρχικό σχόλιο στο μπλογκ του Διαγόρα. Και το Διαγόρα που το ανέβασε ως ξεχωριστό ποστ. Μου φτιάξατε τη μέρα.

Κοπέλλια, καιρός να κοιτάξουμε στον πάτο του πηγαδιού.