Ένα παραμύθι για το θεό

Μια φορά τζαι ένα τζαιρό, τον καιρό που οι άνθρωποι ακόμα ζούσαν σε σπηλιές .. ήταν δύο άνθρωποι και κάθουνταν πίσω από ένα βράχο..περιμένοντας να περάσει ένα προιστορικό ελάφι για να του τη δώκουν με το ρόπαλο που πάνω, τζαι να έχουν φαί για την υπόλοιπη μικρή τους κοινότητα.

Όπως εκάθουνταν.. επιάσαν τα νερά ..τζαι ξαφνικά, ο ουρανός εσχίστην που ένα κεραυνό τζαι εφάτσιησεν το δέντρο μπροστά τους. Τζαι μπροστά στα μάθκια τους άναψεν μια μεγάλη φωθκιά.. Που το δέντρον εππέσαν θκυο τρία πουλιά καμένα.. Φοιτσιασμένοι εκοντέψαν να δουν το παράξενο θέαμα.. Ενιώσαν τη λαύρα της φωθκιάς τζαι εμυριστήκαν το ψημένο κρέας.. Τζαι μες την περιέργειά τους.. επιάσαν ένα πουλί τζαι εδοκιμάσαν το.. τζαι άρεσέν τους..

Αμέσως ετρέξαν πίσω στην σπηλιά τους τζαι άρκεψαν με την προϊστορική τους γλώσσα να εξηγούν στους άλλους ηνταμπου έγινε..εδώκαν τους να φαν τζαι το ψημένο κρέας τζαι άρεσεν τους τζαι τζείνους. Τι ήταν τούτο το παράξενο πράμα που έβραζε τζαι έκαμνε τόσο νόστιμο το φαί τους;

Ο γηραιότερος της κοινότητας ύψωσε τότε τα χέρια στον ουρανό και τον δόξασε. Από εκείνη την μέρα οι δύο άνθρωποι της ιστορίας μας καθημερινά κάθονταν και προσεύχονταν στο θεό του ουρανού να τους ξαναστείλει το θαύμα. Έκανα ζωγραφιές στους τοίχους με το αίμα των θηραμάτων τους, θυσίαζαν ζώα στο όνομα του ουρανού.. τίποτε..

Μια μέρα καθώς συνέχιζαν την προσευχητική τους διαδικασία, επερνούσε ένας άνθρωπος που μια άλλη κοινότητα, λίγο μακρινή από αυτή. Είδεν τους που επαρακαλούσαν το θεό του ουρανού, πήρε δυο πέτρες και τους έδειξε πως να φτιάξουν σπινθήρα.. Αυτοί έμειναν και τον έβλεπαν σαν χάχες.. έπιασαν τα γέλια και γύρισαν από την άλλη, συνεχίζοντας τις ιεροτελεστίες τους.

Μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος άνθρωπος πέρασε και αυτή τη φορά όχι μόνο τους έδειξε πώς να κάνουν το σπινθήρα, αλλά άναψε φωτιά σε κάτι ξερά φύλλα. Αυτοί τον είδαν με καχυποψία και άρχισαν να του φωνάζουν βρισιές. Του έριξαν πέτρες και τον κτύπησαν. Όσο τζαι εγλύτωσε που το παθιασμένο τους μίσος.. και γιατί;.. αναρωτήθηκε. επειδή τους έδειξε την αλήθεια;

Από εκείνο το συμβάν, εν έτυχε τούτοι οι δύο άνθρωποι να ξαναδούν κεραυνό να κτυπά δέντρο. Επέρασαν όμως ολόκληρη τους τη ζωή παρακαλώντας το θεό του ουρανού να τους στείλει το ποθητό δώρο, και δεν το εδεκτήκαν όταν τόσο απλά τους επροσφέρθηκε.

Αυτή την ιστορία τη γράφω γιατί τις τελευταίες μέρες είχα αρκετές συζητήσεις με γνωστούς για το θεό. Αν κανένας χρησιμοποιήσει τη λογική του, και δεν υποτιμήσει το μυαλό του λέγοντας ότι δεν μπορεί να χωρέσει το μέγεθος της ιδέας του θεού, τότε θα καταλάβει το νόημα αυτής της ιστορίας.

Η ζωή μπορεί να είναι τόσο όμορφη αν το θέλουμε. Αν σπαταλήσουμε πολύτιμο χρόνο να αφήνουμε άλλους να μας ορίζουν για το πώς πρέπει να τη ζούμε ,τότε μοιάζουμε με τους δύο ανθρώπους της ιστορίας. Καμιά φορά η αλήθεια για τη ζωή εν κάτω που τη μύτη μας. Το θέμα είναι ότι το μυαλό μας,-ναι αυτό το μικρό μηδαμινό κομμάτι του εαυτού μας που μας επείσαν ότι ενεν αρκετό να μας κάμει να σκεφτούμαστε και να καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν πολλά πράματα στον κόσμο-, πρέπει ναν καθαρό για να την δεκτεί.

Πιστεύκω ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με τη δυνατότητα να σκέφτουνται ελεύθερα. Το θέμα είναι ποιοι εν να τους παραλάβουν για να τους κάμουν να πιστεύκουν ότι εν μπορούν να σκέφτουνται.. να τους πείσουν.. να μας πείσουν τελικά ότι είμαστε ηλίθιοι.

Εν να το πω τζαι ας ακούεται κλισέ. Το θαύμα της ζωής εν η ίδια η ζωή, εν οι άνθρωποι που τη ζουν. Απολαύστε την τζαι προσπαθείστε να γίνετε όσο καλύτεροι άνθρωποι μπορείτε, όσο ζείτε. Μπορεί να μην ξαναέχετε την ευκαιρία...