Οι γενιές του μίσους

Εκτές, σε μια συζήτηση, είπαν μου το εξής πράμα:

"Που τη στιγμή που ένα κράτος έχει τα στρατεύματά μου παράνομα στη χώρα μου, εγώ μισώ τους ούλλους (που τη συγκεκριμένη ράτσα). Τζαι στο εξωτερικό που σπουδάζω, άμα τους θωρώ ή τους ακούω γυρίζουν τ΄άντερά μου. Αν και εφόσον λυθεί το κυπριακό, τότε τα δικά μου κοπελλούθκια μπορεί να μεν τους μισούν. Ξέρω ότι ειδικά οι νέοι τους, ένεν κατανάγκην υπεύθυνοι για την πολιτική της χώρας τους, όμως εγώ μισώ τους, τζαι θα τους μισώ, γιατί οι δικοί μου εβιώσαν τα κακά της εισβολής, τζαι θεωρώ το σεβασμό να μεν νιώθω καμιά ενοχή για το συναίσθημά μου. Ποιος μου εγγυάται ότι αύριο εν θα το ξανακάμουν;"

Ακολούθως έκαμα τον εξής συλλογισμό, που θα έκαμνε με το ίδιο επιχείρημα "ο άλλος"
"Που τη στιγμή που εν ποδά ο στρατός τζαι οι άνθρωποι που εσκοτώσαν το παππού μου, εγώ εν να τους μισώ. Που τον τζαιρό που επιστέψαν ότι οτιδήποτε που εν μυρίζει κατά την άποψη τους Ελλάδα έπρεπε να ξαλιφτεί που το νησί, ότι η οικογένειά μου ήταν κατώτερης ανθρώπινης υπόστασης, εγώ εν να τους μισώ. Ξέρω ότι ουσιαστικά είμαστε άνθρωποι, τζαι παιθκιά της ίδιας χώρας, αλλά πώς μπορώ να τους εμπιστευτώ ότι τζαι αύριο εν θα θέλουν να με αφανίσουν τζαι εμένα τζαι τα κοπελλούθκια μου; Ποιος μου εγγυάται ότι αύριο εν θα το ξανακάμουν;"

Το σκεπτικό τούτων των δύο νέων ανθρώπων βασίζεται στο μίσος. Ξεκινά που τζαμέ, τζαι τελειώνει τζαμέ. Ο συλλογισμός τους γυρίζει γύρω που τούτο. Το δεύτερο πράμα που τους κρατά εν ο φόβος. Ποιος τους εγγυάται ότι εν ναν ασφαλείς αύριο;

Έχεις δύο μωρά που μαλώνουν για το ίδιο παιχνίδι. Σε κάποια φάση σπάζουν το και ο καθένας κρατά που ένα κομμάτι. Χωρίζεις τους και βάλεις τους σε δύο ανάδοχες οικογένειες. Όσο περνούν τα χρόνια, τα μωρά μεγαλώνουν ξεχωριστά, ώσπου μια μέρα ξαναβρέθουνται. Θωρούν ο ένας τον άλλο καλά καλά, μισογελά το στόμα τους, νιώθουν το γνώριμο, τζαι σκέφτουνται να πουν καμιά κουβέντα, τζαι να αφήκουν πίσω τα παλιά. Τζαι τότε, οι οικογένειες τους, διούν του ενός ένα όπλο, τζαι του άλλου ένα μασιαίρι, τζαι λεν τους:

Παίξετε.

Πιστεύκω ότι τίποτε καλό εν ξεκινά με μίσος και προκατάληψη. Χωρίς να μεν αναγνωρίζω το χαμό των ανθρώπων τούτου του παράλογου πράματος που ονομάζεται πόλεμος, γιατί για μένα παράλογος είναι, πιστεύκω ότι κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να καλλιεργούμε το μίσος τζαι το φόβο απέναντι σε οποιοδήποτε. Μόνο τότε εν να μπορέσουμε τζαι εμείς, τζαι τα παιθκιά μας, να ζήσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι μες τούντον τόπο.

Κάποτε λεν μου, μα ποια είσαι εσύ; Ο Χριστός; Γύρισε το άλλο μάγουλο; Οι εν είμαι ο Χριστός, ούτε καμιά "ιδιάζουσα" μορφή του αιώνα που με μεγαλοπρέπεια κηρύττει το λόγο της. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τη ζωή, τζαι εν μου αρέσκει να μισώ κανένα. Καταλαβαίνω ότι για τους ανθρώπους που εζήσαν τα γεγονότα, οι μνήμες εν νωπές τζαι ένεν εύκολο να τους ζητάς κάτι τέθκιο. Αλλά ξέρω και ανθρώπους που τα εζήσαν που εν μισούν κανένα πλάσμα, επειδή εγίνηκαν τα λάθη που εγινήκαν στο παρελθόν.

Αν το μίσος κάμνει τους αθρώπους να νιώθουν περισσότερο πατριώτες, τότε εγώ που εν τους μισώ, είμαι λιγότερο πατριώτισσα; Τζαι εγώ αγαπώ την χώρα μου, τζαι ανησυχώ για το μέλλον της, τζαι εμένα με κόπτει πώς και τι θα γίνει με το πολιτικό μας πρόβλημα, χωρίς κατανάγκην η αγάπη μου να έσιει πίσω της μιαν αντίστοιχα μεγάλο δόση μίσους.

"Εν είσαι ρεαλίστρια" λεν μου κάποτε.

Αν η ρεαλιστική πτυχή υπαγορεύει μου να είμαι ρατσίστρια και να μισώ τους άλλους, ναι προτιμώ να είμαι η μια στις χιλιάδες που ενεν "ρεαλίστρια".

Αν κάτι εν κακό, αλλάζουμε το. Εν το πιππιλούμε ώσπου ζούμε.

Peace, I hope.