Η Ιστορία του Γυναικείου Στήθους

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι ο ομώνυμος τίτλος του βιβλίου της Marilyn Yalom, το οποίο διαβάζω τις τελευταίες μέρες.

Ομολογώ πως και πριν διαβάσω το βιβλίο, πίστευα ότι το κορμί της γυναίκας στο δυτικό κόσμο δεν να της ανήκε ποτέ, πραγματικά, αν λάβει κάποιος υπόψη τη μόδα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλα τα "μέσα" που καλλιεργούν τα επιθυμητά πρότυπα ομορφιάς.

Διαβάζοντας το βιβλίο της Yalom είχα συνεχώς το αντανακλαστικό ίσως αίσθημα να πιάσω τα δικά μου στήθη, να δω αν πραγματικά είναι εκεί... Η συγγραφέας στο συγκεκριμένο βιβλίο περιγράφει πώς το στήθος της γυναίκας προσδιορίστηκε από χιλιάδες χρόνια πριν μέχρι και σήμερα, από τους εραστές των γυναικών, την ηθικολογία, τη θρησκεία, την τέχνη, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τον κινηματογράφο και την πορνογραφία.

Σήμερα διάβαζα για την περίοδο της γαλλικής επανάστασης, της οποίας οι εμπνευστές ύμνησαν τη Φύση (εξού και όποιος άνθρωπος γεννιέται είναι ίσος με τους υπόλοιπους από τη φύση του), και κατ'επέκταση οποιαδήποτε "φυσική" λειτουργία του σώματος, για παράδειγμα τον θηλασμό. Το πνεύμα της επανάστασης έκανε να θεωρούνται ηρωίδες οι γυναίκες που θήλαζαν οι ίδιες τα παιδιά τους (ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο των τροφών-δανεικών βυζιών εκείνες τις εποχές) και η ίδια η Ελευθερία, και άλλες ιδέες όπως η Ισότητα και η Δημοκρατία να αναπαριστώνται στην τέχνη ως γυμνόστηθες γυναίκες που "θήλαζαν" με τα ιδεώδη τους το λαό.

Ακολουθώντας την ιστορία του γυναικείου στήθους, μπορεί κανείς να δει πόσο πολύ ασχολήθηκε ο κόσμος με αυτό για χιλιάδες χρόνια. Τα στήθη μας κορίτσια, όσο κανένα άλλο μέρος του σώματος μας, δεν τραβολογήθηκε και δεν ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ! Από τους κορσέδες ανύψωσης της Μαρίας Αντουανέτας, τα σιδερένια κάλυπτρα της Ελισάβετ της Α΄ τον ακρωτηριασμό τους κατά την εποχή των μεσαιωνικών μαγισσών που αποτελούν δείγματα της φυσικής ταλαιπωρίας, μέχρι την "φιλολογική" ταλαιπωρία και το μελάνι που χύθηκε γύρω από το πώς πρέπει να είναι και για πιο σκοπό πρέπει να υπάρχει το στήθος, φαίνεται ότι τα στήθη μας ποτέ δεν μας άνηκαν πραγματικά...

Είτε ως σύμβολο μητρότητας, είτε ως φορέας επανάστασης, είτε ως ερωτική έμπνευση, είτε ως σεξουαλικό αντικείμενο, έγινε λόγος στο στόμα και μπάλα στα χέρια ΚΥΡΙΩΣ των αντρών, που αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μέσω νυστεριών και σιλικόνων το διαμορφώνουν ανάλογα με τα "πρότυπα", ως σύγχρονοι γλύπτες.

Δεν κατακρίνω κανένα άντρα που θέλει το βυζί όπως το εφαντάστηκε ότι πρέπει να είναι. Υπάρχουν και λαστιχένιες κούκλες.

Δεν κατηγορώ καμιά που επιθυμεί ένα βυζί που υποτίθεται ότι αναλογεί στο σωματότυπό της. Ας πιστεύει ότι της λέει ο ΑΝΤΡΑΣ πλαστικός χειρουργός της και οι κοσμικές στήλες του Must.

Δεν κρίνω τη μητέρα που επιλέγει να μην θηλάσει για να μεν της επηρεάσει η βαρύτητα τη ρώγα της.. Ευτυχώς υπάρχουν και παιδικές τροφές.

Δεν κατηγορώ τους σχεδιαστές μόδας που φτιάχνουν σουτιέν με ενίσχυση ή μπλούζες και φορέματα που αναμένεται να μην έχεις ίχνος στήθους για να τα φορέσεις. Υπάρχουν ήδη τα μοντέλα που τα διαφημίζουν για να τα φοράνε...

Πάμελα agapi mou, βυζί σου είναι , ότι θες το κάνεις κορίτσι μου.. Είσαι αξιόπιστο δείγμα επιχειρηματοποίησης του σώματος μας..

ΚΡΑΥΓΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ : ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ! ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΦΟΡΑΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.

Κορίτσια, το βυζί σας και τα μάτια σας...

Αγόρια, διαβάστε και εσείς το βιβλίο.

P.S. Δεν καίω το σουτιέν μου, αλλά το φοράω όσο λιγότερο μπορώ. :P