Φτάνει πια κολλήματα, είμαστε οχήματα...

Διαβάζοντας το Εγωιστικό Γονίδιο του Richard Dawkins, εντόπισα ένα από τους ωραιότερους βιολογικούς χαρακτηρισμούς για τον άνθρωπο. Και εξηγώ.

Ο Ντώκινς λέει ότι είμαστε οχήματα του DNA μας, μηχανές επιβίωσης και θωρακισμού των αντιγραφέων μας. Υπάρχουμε γιατί το γενετικό μας υλικό "θέλει" να συνεχίσει να υπάρχει, το "θέλει" σε εισαγωγικά γιατί τα μόρια δεν έχουν θέληση έτσι; Απλά ακολουθούν τη διαδικασία που πέτυχε ο πρώτος αρχέγονος αντιγραφέας γενετικού υλικού.

Πέτυχε δεν έτυχε..χαχα...

Όταν σκεφτώ πόσα εκατομμύρια χρόνια "πάλεψε" αυτό το γενετικό υλικό για να καταλήξει, από απλό μόριο σε τόσο σύνθετες απόψεις της ζωής, όπως όλοι οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη, ε ναι χαμογελώ. Μου αρέσει η σκέψη ότι και ο άνθρωπος είναι κομμάτι αυτής της καταπληκτικής πορείας τόσων χρόνων εξέλιξης της ζωής στο δικό μας πλανήτη.

Από την άλλη όταν σκεφτώ τι σκατά κάμνει σε αυτή την υπέροχη ευκαιρία περάσματος από την μεγάλη ιστορία της ζωής, θέλω να φακκώ τη κκελέ μου πας το σιδερομπετόν.

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα παπούτσια μας κολλούν πας την πίσσαν που αφήνουν οι κακές εκδοχές των μιμιδίων μας ; (μιμίδια: φορείς πολιτιστικής κληρονομιάς από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω της μίμησης, χωρίς να σημαίνει ότι παιρνούν μόνο τα καλά στις επόμενες γενιές, από ότι φαίνεται μάλλον επικίνδυνα μιμίδια καταλαμβάνουν τον κόσμο).

Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να βιώσουμε αισθήσεις και συναισθήματα που μας προίκισαν τα γονίδια μας για να επιβιώσουν.

Φτάνει πια κολλήματα, είμαστε οχήματα. (σύνθημα)

Enjoy the ride.