Είχα πάει επίσκεψη σε μια φίλη.
Καθώς έφκαλε το cheesecake από το ψυγείο για να του αρκέψουμε, κτυπά το κουδούνι.
Απροειδοποίητα, εμφανίζονται στο κατώφλι της ένα ζευγάρι γνωστών της με τα δύο τους παιδάκια και ένα κουτί του Ζορπά.
Μάμμα: "Κόρη σόοοοριιι που εν σε επιάααμεεε τηλέφωνο πριν αλλά εκατεβήκαμε κάτω (που κάπου ορεινά) τζαι λαλώ του "Πανίκου" άτε πάμε να τη δούμε λίον τωρά στο νέο το σπίτιιιι.(Δίνοντας στη φιλενάδα το κουτί του Ζορπά) Μεν το βάλεις μες το ψυγείο θέλει ξεπάγωμα" (αφήνει το παλτό της, τις τσέντες της και τα κοπελλούθκια της ξαπώλυτα πας τον καναπέ.
Η φίλη μου περνώντας το πρώτο σοκ, με χαμόγελο καλωσορίζει τους ακάλεστους και φωνάζει του συζύγου να κατεβεί κάτω. Οι "άντρες" πάνε κοντά στο τζάκι να συζητήσουν για τη μάππα και εγώ, η φιλενάδα και η "μάμμα" με τα μωρά, πάμε στην κουζίνα όπου μας περίμενε το cheese cake (και ακολούθως ο ΤΡΟΜΟΣ).
Το τι ακολούθησε τις επόμενες ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ (εγώ έφυα στην ανάμιση γιατί δεν άντεξα και μου τα είπε η φιλενάδα μετά) ήταν ένας εφιάλτης. Ήπια Ponstan Forte και μισό πακέτο τσιγάρα ώσπου να κοιμηθώ και η φιλενάδα εν εκοιμάτουν (έστελνε μου μηνύματα).
Θα περιγράψω τη συνέχεια της ιστορίας σε bullet points, ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΠΕΙ Η ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΤΕ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑ ΣΑΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ, όπως εμένα.
- Η μάμμα κάθεται στο τραπέζι.
- Αρχίζει να μιλάει ακατάπαυστα σε φωνή που σπάζει διπλό τζάμι.
- Τα κοπελλούθκια βουρούν μες την κουζίνα και κάνουν slide στα μαρμαράκι και φακκούν στην πόρτα.
- Η μαμα τσιριλλά μια φορά και τα κοπελλούθκια συνεχίζουν.
- Η μάμμα φωνάζει τον Πανίκκο.
- ΠΑΝΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ.
- Ακούεται η φωνή του Πανίκου από το σαλόνι.
- ΕΝ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΡΩ ΤΩΡΑ ΚΑΤΣΕΤΕ ΦΡΟΝΙΜΟΙ.
- Στον πούτσο μας- τα μωρά συνεχίζουν.
- Κανένας από τους δύο γονείς δεν σηκώνεται.
- Η φίλη μου ρίχνει κλεφτές ματιές στα Costa Boda κιθαράκια που της έκαμε η κουμέρα δώρο πας το τραπεζάκι.
- Ο μικρός γιος κάνει τούμπα και κτυπά το τραπεζάκι (το εντόπισε το βλέμμα).
- Τα Costa Boda ταλαντεύονται επικίνδυνα.
- Η φίλη μου με φιλική διάθεση κάνει παρατήρηση τον μικρό γιο.
- Η μάμμα φωνάζει του γιου: ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΕΛΛΑΡΕΣ.
- Η μικρή κόρη ανοιγοκλείνει την πόρτα της τουαλέτας.
- Ο μικρός γιος ακολουθεί και ανοίγει τη βρύση της τουαλέτας.
- Πλένεται μια φορά.
- Πλένεται δυο φορές.
- Η μικρή κόρη ακολουθεί και πλένεται και αυτή.
- Πλενονται και χασκογελούν.
- Η μάμμα τσιριλλά του Πανίκκου. ΠΑΝΙΚΚΟ ΣΥΝΑΞΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΟΥ.
- Ο Πανίκος ακούγεται από το σαλόνι.
- ΚΑΤΣΕΤΕ ΦΡΟΝΙΜΑ ΕΙΔΕΜΗ ΕΝ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΡΩ.
- Στον πούτσο τους-συνεχίζουν.
- Η μικρή κόρη παίρνει την αλατιέρα και αρχίζει να ρένει με αλάτι τον καναπέ της κουζίνας.
- Η φιλενάδα γυρίζει με βλέμμα απελπισίας σε μένα που έχω μείνει μαλάκας και εγώ γυρίζω στη μάμμα η οποία αγρόν ηγόρασε, λαλεί μας για μια πουτάνα στη δουλειά της.
- Η φιλενάδα σηκώνεται πάνω και παίρνει την αλατιέρα από τη μικρή.
- Η μικρή λέει στη φιλενάδα "Στον κώλο σου".
- Η μάμμα της χασκογελά και της λέει καθώς χασκογελά "Εν να σου πλύνω το στόμα σου με χλωρίνη".
- Η μικρή χασκογελά και συνεχίζει να λέει "Στον κώλο σου στον κώλο σου στον κώλο σου" χοροπηδώντας.
- Ο μικρός παίρνει την τράπουλα η οποία βρισκόταν στο τραπέζι και αρχίζει να σκορπίζει τα χαρτιά.
- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΜΑΜΜΑ ΤΟΥΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ και.. καθίσκει ένα πάτσο του μιτσή ο οποίος χασκογελά και βουρά στο σαλόνι.
- Η μάμμα κάθεται πάλι και λέει στη φίλη μου να κόψουν την κρέμα του Ζορπά.
- ΜΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΦΑΤΕ ΚΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
- Έρχονται τα μωρά.
- Τους βάζει κρέμα, από ένα κομμάτι που θα έτρωγε ο Ντάμπο το ελεφαντάκι.
- Ο μικρός δεν θέλει κρέμα, θέλει cheese cake.
- Tου βάζει cheese cake.
- H μικρή θέλει και αυτή cheese cake.
- Δεν τρώνε ούτε το cheescake ούτε την κρέμα.
- Η φίλη μου σε μιαν απελπισμένη φάση τους φέρνει κούκλες του κουκλοθέατρου (δασκάλα και αυτή).
- Πατάνε τις κούκλες και τις σκίζουνε.
- ΠΑΝΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΕΛΑ ΣΥΝΑΞΕ ΤΑ ΜΩΡΑ.
- ΕΝ ΝΑ ΕΡΤΩ ΤΖΑΙ ΕΝ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΡΩ.
- Ο μικρός ανακαλύπτει το χώμα της γλάστρας.
- Βγάζει το χώμα από τη γλάστρα.
- Η μάμμα σηκώνεται πάνω και του λέει "Εν να σταματήσεις τις πελλάρες;". (ΟΙ, ΡΑ ΜΑΝΝΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΡΩΤΑΣ ΘΕΜΑΣ)
- Ο μικρός χασκογελά.
- Εγώ είμαι έτοιμη να πάθω εγκεφαλικό.
- Η φίλη μου πιάνει τα μαλλιά της κότσο (κίνηση απελπισίας).
- Η μάμμα συνεχίζει να μιλά για άσχετα.
- Εγώ την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια ενώ ο μικρός με κλωτσά μια φορά πας το καννί του ποθκιού.
Η ιστορία συνεχίζεται με διάφορα παρόμοια, αν εμείνισκα μπορεί να επάθαινα τον νευρικό κλωνισμό. Έφυγαν μετά από τέσσερις ώρες βανδαλισμών, τσιρίδων...
... και του κλασικού "ΕΝ ΣΑΣ ΞΑΝΑΠΑΙΡΝΩ ΠΟΥΠΟΤΕ" προς τα μωρά τους.
12 σχόλια:
Επιασέ με ταχυπαλμία. Ούφφου. ΓαμώτοSHISTO ΜΟΥ (Συγνώμη κιόλας) εν ΤΟΣΟ δύσκολο να τους δώκουν λλίη σημασία που θέλουν; Τζιαι το σιειρόττερο είναι ότι η κατάσταση που (τόσο γλαφυρά) περιέργαψες και περιέγραψα στο πόστ μου είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Γαμώτο.
Εόlica εκφράσου ελεύθερα!
Όλοι μπορούν να κάμουν κοπελλούθκια, μετρημένοι μπορούν να τα μεγαλώσουν σωστά. Τζαι έχεις δίκαιο, είναι δυστυχώς ο κανόνας.
Καλησπέρα. Κτύπησες ένα ευαίσθητο σημείο γιατί πάντα μου προκαλούσαν αλλεργεία οι κακομαθημένες οικογένειες. Δεν είναι μόνο τα παιδιά, κι άλλωστε αυτά απλώς εκδηλώνουν τα προβλήματα των γονιών.
Τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν γονείς φίλοι μου κι έφεραν στο κόσμο τρία πανέμορφα μωράκια. Οι ώρες που δαπανούν για να διαβαζουν βιβλία, να ενημερώνονται γενικά και ειδικά για τη ψυχολογία των παιδιών αλλά και οι επισκέψεις τους σε παιδοψυχολόγους (και δεν το κρύβουν γιατί δεν θεωρούν ντροπή να ομολογήσουν πως επισκέπτονται ειδικούς για να γίνουν καλοί γονείς) έχουν φέρει αποτέλεσμα.
Θεωρώ ότι και τα τρία είναι παιδιά ευτυχισμένα, εκτονώνουν θετικά την ενεργεια τους και μπορώ να τα χαζεύω ώρες που χαμογελούν.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον ότι τα κακομαθημένα παιδιά είναι ο καθρέφτης των ανίκανων γονιών. Γι αυτό ο θυμός μου στρέφεται στους γονείς και μόνο η δυσφορία μου στα παιδιά.
Τζαι να μεν τους δώκεις θκυό πάτσους..
(τους γονιούς)
τέλειος ο τίτλος, τα λέει όλα.
έζησα προχτές ίδιο πράμα όταν πήγα στον βαφτιστικό μου. Όποτε εν θωρεί η μάνα του, θωρώ τον με κάτι ύφη θκιαολεμένα πέρκι φοηθεί, τζιαι φοάται για 1 δευτερόλεπτο. Ύστερα θέλει με πάλε. Ντέμμιτ! Εν αντέχω!
Για ούλλα φταιν οι γονείς, εγώ είμαι σχεδόν κάθετη πας τούτο. Ειδικά γονείς σαν τούτους που λαλείς, όπου η μάνα πάει κούφους τζιαι ο τζύρης βρυχάται μέσα μέσα τζιαι σύρνει κανένα βιζινόπατσο. Αχάπαροι.
Colourfulmind "Γι αυτό ο θυμός μου στρέφεται στους γονείς και μόνο η δυσφορία μου στα παιδιά." δεν θα μπορούσες να περιγράψεις καλύτερα πως νιώθω απέναντι στο συγκεκριμένο γεγονός.
Λενι και Sike ακριβώς την ευθύνη την φέρουν απολύτως οι ανθρώποι που μεγαλώνουν τα παιδιά (ας μη ξεχνάμε παππούδες και θείες που μπορεί να τα προσέχουν).
Πολλές φορές έρχονται γονείς στο σχολείο και μου λένε ότι σπίτι τα παιδιά τους ΣΥΡΝΟΥΝ ΤΑ ΟΥΛΛΑ ΚΑΤΩ και ρωτούν με τι θα κάμουν. Στο σχολείο από την άλλη, εν έχει πιο φρόνιμα και υπάκουα από τα μωρά τους και εν καταλαβαίνουν ΠΩΣ. Ε μα εν τούτο το "πως" που φκάλουμεν έτσι μύλλαν κάθε μέρα μες τα σχολεία πολλοί δάσκαλοι να πετύχουμε.
Εν γίνεται ένα 6χρονο να σε σέρνει από τη μύτη.
Εν γίνεται να φωνάζεις και να τσιριλλάς 90% του χρόνου που περνάς με τα μωρά σου και μετά να εκπλήσσεσαι άμα εκείνα τσιριλλούν.
Εν γίνεται να μεν τους διάς ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ οδηγίες για το τι να κάμνουν και μη, τζείντο κλασικό "μεν κάμνεις πελλάρες" εν πιάνει.
Εν γίνεται να ξεκινάς να πάεις επίσκεψη τζαι να μεν κάτσεις πριν αν τους μιλήσεις για το τι θα κάμετε και τι δεν πρέπει να κάμνετε.
Εν γίνεται το ΤΡΙΧΡΟΝΟ μωρό να αποφασίζει πότε θα φάει και τι. Ο γονιός αποφασίζει για το μωρό, άτε άμα μεγαλώσει διά του 2-3 επιλογές, για τις οποίες πάλε ο ίδιος αποφασίζει.
Εν γίνεται να αφήνεις τα κοπελλούθκια σου μπροστά που μιαν τηλεόραση 6 ώρες και να νευριάζεις άμα δεν θέλουν να διαβάσουν μαζί σου τα μαθήματά τους.
Εν γίνεται να σε ξιτιμάζει το κοπελλούι σου και να το δέρνεις, εφόσον εν που σένα που έμαθε τις ξιτιμασιές.
Κανόνες και καλή οργάνωση του ΧΡΟΝΟΥ και του ΧΩΡΟΥ της οικογένειας.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ στις υποσχέσεις μας και ΣΥΝΕΠΕΙΑ στις ποινές.
Να τους δείχνουμε την αγάπη μας με συναίσθημα και χειρονομίες και όχι με υλικά μόνο.
Να τους επιβραβεύουμε και να τους δείχνουμε τη χαρά μας όταν κάνουν κάτι καλό, παρά τα νεύρα μας όταν κάνουν κάτι λάθος.
Ξέρω ότι δεν μπορώ ποτέ να είμαι σίγουρη για τις δικές μου αντιδράσεις όταν γίνω μάνα, είμαι όμως λίγο πολύ υποψιασμένη αν μπορώ ή όχι να μεγαλώσω μωρά, γιατί 8 ώρες τη μέρα έχω να κάμω με αυτά. Το τραγικό είναι ότι εγώ σκέφτουμαι το 20 φορές αν θα κάμω καν μωρά, κάποιοι άλλοι ούτε καν διερωτούνται τι χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα. Κρίμα.
Ασυγχώρητη πάντως έχουν να πουν ότι οι δάσκαλοι εν καταπιεστικοί γονείς.
Αν κρίνω που την μάνα μου ισχύει.
Αλλά όντως εκπαίδευσεν με (εμπήκα εφηβεία να το συνειδητοποιήσω και να το παραδεχτώ τούτο).
Κάτι που μας είχε πει μια φορά ο τσιάκκος ο καθηγητής της εκπ.ψυχολογίας ήταν "αντί να τους πεις τι να ΜΕΝ κάμνουν, πε τους τι να κάμνουν!"
Εμένα εν ήταν πάντως καταπιεστικοί. Νομίζω ότι οι δάσκαλοι που έχουν μιαν ιδέα παραπάνω από παιδοψυχολογία εν εφαρμόζουν τεχνικές Παλιάς Κκελές.
Ακριβώς ρε Λένη και άμα ξέρουν πάντα τι θα κάμνουν, εν πρόκειται να σκεφτούν καν τι να μεν κάμουν. Θέλουν guidance τα ευλοημένα, ακόμα και για τα αυτονόητα πολλές φορές. Εν κουραστικό στις αρχές αλλά βλέπεις τη διαφορά με τα χρόνια.
Εγω που την άλλη σαν απλός θεατής που τα έζησα όπως τα μετέφερες, γέλασα πάρα πολλά!
φκαίνει το γαίμαν πας τη κκελλέ μου άμαν ακούω "ΜΕΝ ΚΑΜΝΕΙΣ ΑΤΑΞΙΕΣ" τζιαι "ΜΕΝ ΚΑΜΝΕΙΣ ΠΕΛΛΑΡΕΣ" - ειδικά αν το αμάρτημα ήταν να σούσει τα πόθκια του το μωρό σαν κάθεται/να μιλήσει/να θέλει να σου δείξει κάτι/να κάμει την παραμικρή κίνηση που ξέφευγε από τη στάση προσοχής στην οποία αναμενόταν να βρίσκεται επί 24ώρου βάσεως.
τωρά πρόσεξα την τελευταία παράγραφο του colourful, όλα τα λεφτά.
απαναία μου καλά και άντεξες την 1μίση ώρα... ύστερα λέουν μου κάμε κοπελούδκιά... φύε σίορ καλύτερα να ποίασω δκύο συλούθκια... αλλά πολλή αγένια τούτοι οι γονείς να παν ακάλεστοι σε σπίτι με τα κοπελούθκια τους που εν όπως τα δαιμονισμένα... αλλά όπως είπατε και περισσότεροι φταίνε και οι γονείς... εγώ όπου πήγαινα με τους γονείς μου καθόμουν όπως το κατί οι να βουρώ μέσα στο σπίτι το ξένο ....
Δημοσίευση σχολίου