Ψυχραιμία;

"Δεν είναι δυνατόν να είμαστε αρεστοί σε όλο τον κόσμο".

Αυτό μου είπε η μάμα μου όταν στην τετάρτη τάξη του δημοτικού την ρώτησα γιατί δεν με παίζει η Δήμητρα στο λάστιχο, αφού δεν της έκαμα τίποτε. Η αδερφή μου είπε μου ότι δεν ήμουν καλή στο πατητό-μασχάλη, εξήγηση την οποία εθεώρησα στη συγκεκριμένη περίπτωση πιο λογική αλλά έβαλα στο υποσυνείδητο και τη συμβουλή της μάμας.

Από εκείνη την στιγμή εγώ απέφευγα να μιλώ και να συναναστρέφομαι με τη Δήμητρα γιατί εθεώρησα το λογικό άμα δεν με συμπαθά να σταματήσω να προσπαθώ να παίξω λάστιχο μαζί της. Μετά από χρόνια στο γυμνάσιο, η Δήμητρα είπε σε ένα φίλο μου ότι εφίλησα ένα που της άρεσκε και ότι είμαι μια πουτάνα. Υπόψην στο γυμνάσιο ήμουν στην πανάσχημη φάση με σιδεράκια, γυάλλες και μαλλί που δεν εσυνάετουν ούτε με το μπριλ κριμ, με αυτοπεποίθηση υπό το μηδέν, επερπατούσα με τα μούτρα στα πλακάκια, σιγά μεν εφίλουν ή με εφίλαν κανένας δηλαδή. Τελοσπάντων, δεν ασχολήθηκα με τη Δήμητρα και είπα στο φίλο μου ότι μάλλον είδεν κάποια που μου έμοιαζε.

Στο λύκειο η Δήμητρα έκαμνε ιδιαίτερα λατινικά με μια φίλη μου. Μια μέρα ήρθε η φίλη μου και μου είπε οτι η Δήμητρα της είπεν ότι είμαι πουτάνα και ότι έχω πάει με το μισό οικονομικό. Εν τω μεταξύ, εγώ είχα πετάξει τα σιδεράκια και τις γυάλλες, έκοψα το μαλλί κοντό και το εσύναξα και άνθισα σαν το μπουμπούκιιιιι (:P) αλλά πάλε από αγόρια σβουμ. Ο τότε φίλος μου ήταν από άλλο λύκειο, με τον οποίο αν εβρεθούμασταν μια φορά την εβδομάδα στο πικαντίλι, και το σεξ το εθώρεν στον μακρινό ορίζοντα, εφόσον είχαμε μείνει strictly στο στάδιο του γλωσσόφιλου και των τριών ωρών καθημερινά στο τηλέφωνο.

Και τότε έκαμα την εξής σκέψη.

"Πόσο κακό λάστιχο έπαιζα στο δημοτικό; "

Αστειεύομαι.

"Τι μπορεί να έκαμα τούτης της κοπέλας που όπου κάτσει τζαι όπου σταθεί να μέ κακολογεί. Αφού δεν της εμίλησα που το δημοτικό, ούτε έτυχε να ξαναείμαστε στην ίδια τάξη και στον ίδιο κύκλο φίλων."

Όταν είδα τη Δήμητρα στο σχολείο την επομένη μετά από 9 χρόνια από την τελευταία φορά που της εμίλησα την πλησίασα και με ψυχραιμία την ερώτησα:

"Έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μου;"

Εκείνη αντί να μείνει χάσκοντα και να αρνηθεί οτιδήποτε και να με φκάλει πελλή τι μου λαλεί:

"Ναι, εν μου αρέσκει η φάτσα σου". Teenagers can be really cruel.

Τελοσπάντων, για πρώτη φορά στη ζωή μου ετριχομάλλισα πλάσμα. Και το ευχαριστήθηκα μπορώ να πω. Της έφκαλα τούφα ολόκληρη, ενώ εκείνη επροσπαθούσε να μου πιάσει το κοντοκουρεμένο μαλλί και δεν τα κατάφερνε. Φωνές κακό "καφκάς καφκάς" , ξέρετε μες το σχολείο πως είναι αυτά, τσουπ η υποδιευθύντρια μας επήρεν στο γραφείο της. Εγώ λόγω λευκού ποινικού μητρώου την εγλύτωσα. Μάλιστα η υποδιευθύντρια εκοίταζε με σαν να τζαι εν επίστεφκε στα μάθκια της "Και εσύ τέκνον βρούτε" ένα πράμα, γιατί πραγματικά ούτε μούγια (μύγα) δεν επείραξα στο σχολείο.

Την Δήμητρα δεν την εξαναείδα, τουλάχιστον από αχτίνα 20 μέτρων. Ούτε ετσακώθηκα έτσι ξανά με κανένα στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε μετά. Έμαθα τελευταία ότι επαντρεύτηκε και έκαμε δίδυμα και εχαμογέλασα, ενθυμούμενη την όλη ιστορία από το σχολείο.

Γιατί σας λαλώ τούτην την ιστορία;

Για κάτι που μου συμβαίνει πρώτη φορά στη δουλειά μου.

Επειδή είμαι στα πρόθυρα να ππουνιάρω κάποιο άτομο στη δουλειά μου, που ακολουθεί την τακτική της Δήμητρας. Αν έκοψα μαζί με το άτομο αυτό 5 κουβέντες μετρημένες έχει 2 χρόνια, απέφυγα, βλέποντας μιαν αρνητικότητα ,να συναναστραφώ μαζί του. Προφανώς το άτομο αυτό δεν με συμπαθεί. Έμαθα μάλιστα ότι ξεκατινιάζει με σε άλλο συνάδελφο, επειδή και οι τοίχοι έχουν αυτιά (και έτυχε να είμαι πίσω από τον συγκεκριμένο τοίχο-φύλλο της τυρόπιττας). Για κανένα τρίμηνο αγνοώ το συγκεκριμένο άτομο και κάτι σπόντες του, γιατί σκέφτομαι το "Δεν είμαστε αρεστοί σε όλους τους ανθρώπους" και ότι θα ήταν ανώφελο να δώσω σημασία. Δεν του απευθύνω το λόγο, (εκτός σε μια περίπτωση που εκινδύνευε να πέσει κάτω από τα σκαλιά) δεν μεινίσκω στον ίδιο χώρο μαζί του μόνη μου, γενικά αποφεύγω κάθε είδους επικοινωνία, για να μεν του διώ περιθώριο να αντιπαθήσει τούτο που ΤΟΣΟ πολλά αντιπαθεί πάνω μου.

Δεν μου αρέσει η σύγκρουση με λίγα λόγια.

Σήμερα δεν άντεξα. Στη συνεδρία, μετά από ένα σχόλιο του που με έκαμε τουρπίνα του φράκτη άμα ξυσιηλίσει, του έκαμα ΕΝΑ ΠΟΛΟΗΜΑ , πουτζείνα που σταματά ο χρόνος για λίγα δευτερόλεπτα και μεινίσκουν όλοι έκπληκτοί και αμήχανοι, "where did that came from" ένα πράμα, και μετά συνεχίζεται η συζήτηση για άσχετα πράματα. Μάλιστα έκαμα τουλάχιστον visualise 5 φορές , ότι έσιησα πας το τραπέζι τζαι έσυρα ούλλα τα πράματα κάτω και έπιασα τον που το λαιμό και άρκεψα να του διώ ππουνιές.

Πάντως αν ο στόχος του ήταν να με φτάσει στα όρια μου, επέτυχεν το.

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μπω σε διάλογο με το συγκεκριμένο άτομο. Ούτε να έρτω σε σύγκρουση, γιατί μπορεί να βγω εκτός εαυτού, να το δέρω και δεν θέλω. Πώς μπορώ να αποφύγω τη σύγκρουση χωρίς να πάθω καρδιακό από τα νεύρα;



Μπορώ;