Working girl

Σήμερα το πρωί όταν εξύπνησα, ένιωθα πολλά άρρωστη: 20 αψιουρίσματα το δίλεπτο, μαύροι κύκλοι που ούτε με το στόκκο δεν καλύφκουνται, μίξες να μεν προλαβαίνω να τις σκουπίσω, μάτια κατακόκκινα, τα μαλλιά μου σαν το δαίμονα το μαύρο... Ήμουν γενικά μια ζωγραφιά. Τελοσπάντων, εμάζεψα το κουφάρι μου και αντί να κάτσω σπίτι να κάμω καμιά μασκούα να αναπνεύσω, επειδή είμαι μια μαζόχα-μαλάκω, επήα δουλειά.

Στο σύλλογο, ερώτησεν με μια συνάδελφος αν έχω κάτι (μα που το εκατάλαβε ότι κάτι έχω; μήπως επειδή ήμουν σαν το ζόμπι που το εδάκκασεν άλλο ζόμπι;) και της απάντησα το εξής:

-Είμαι δουλειά, υπάρχει λόγος για να είμαι καλά;

Και εγελάσαμε...

Εγελάσαμεν, (εθέλαμε να κλαίμεν;) αλλά πέτε μου τωρά, σοβαρά, ρε παιδιά.

Πέτε μου, εσείς αν είχατε την επιλογή να κάθεστε, θα εδουλεύκετε έτσι και αλλιώς;

Όποτε έχει τζάκποτ στο τζόκερ ή πεθανίσκει κάποιος που καρδιακή προσβολή/εγκεφαλικό λόγω στρες, έχουμε κλασικά τούντη συζήτηση με φίλους. Η φιλενάδα μου που είναι συνάδελφος, υποστηρίζει ότι θα συνεχίσει να δουλεύκει, ακόμα και αν κερδίσει 100 εκατομμύρια. Τζαι εγώ της λέω ότι την αγαπώ αλλά ότι είναι λαφαζάνισσα και αν το εννοεί, πραγματικά άρρωστη τζαι να πάει να κοιταχτεί.

Δουλειά=δουλεία.

Ποιον λογικόν ον δουλεύει, όταν έχει την επιλογή να μην καταπονεί τον εαυτό του σωματικά και ψυχολογικά μέχρι την ηλικία που δεν μπορεί άλλο να το κάμει γιατί σταματά το ο θάνατος;

Εν έσιεις ανάγκη που εργασία αλλά βαρκέσαι αγάπη μου;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απασχολείς τον εαυτό σου, ακόμα και στο σπίτι. Έχει μέρες που προτιμώ να καθαρίσω 10 φορές την τουαλέττα με οδοντόβουρτσα και ΦΤΥΜΜΑ, παρά να σηκωστώ που τις 6 τζαι να οδηγώ μέχρι το τζάος για "το μεροκάματο". Τζαι δεν έχει να κάμει μόνο με το ποιόν της δικής μου εργασίας. Δώσμου οποιαδήποτε δουλειά θέλεις. Τα ίδια σκατά είναι, που τη στιγμή που έσιεις ευθύνες τζαι λογοδοτείς σε ένα κάρο ανθρώπους τζαι σπαταλάς ΤΟΣΗ ΠΟΛΛΗΝ ενέργεια που όταν πάεις σπίτι δεν έχεις δύναμη να κλάσεις. ΝΑ ΚΛΑΣΕΙΣ φίλε μου.

Πιστεύκω ότι τούτο το μαζοχιστικό μοτίβο της δουλειάς πρέπει να έχει ρίζες τζαι στο χριστιανικό μας μεγάλωμα. Αν δεν υποφέρουμε, ένα πράμα, δεν αξίζει η τιποτένια ύπαρξή μας.

Η δουλειά σε ολοκληρώνει. Αν ακούσω ξανά τούντην πίππα θα κάμω γαργάρες με φαμόζο. Βάλλω φόκον του σιερκού μου, ότι αν είχαμε την επιλογή, θα απλώναμεν ούλλοι ΕΤΣΙ ζάμπα.

Ο καλός μου πατέρας υποστηρίζει ότι το νεαρό της ηλικίας μου και η "απειρία" μου δεν μου επιτρέπουν να χαλαρώσω και να γίνω και ολίγον μουσιαμμάς στο θέμα της εργασίας μου. Ότι με κόφτει υπερβολικά, ακόμη, να αποδεικνύω ότι είμαι καλή σε τούτο που κάμνω, τζαι ότι κάποια φάση όταν θα μπουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου (πχ. παιδιά) θα βάλω ένα υγιές όριο στο πόση ενέργεια, σκέψη και χρόνο σπαταλώ. Εγώ πιστεύκω ότι το ίδιο τελειομανννή θα είμαι, αλλά ας έρθει ο χρόνος και η πείρα να με διαψεύσουν. Πλιιιιζ. Ελάτε γλήορα.

Ας είναι μια φάση περαστικήηηη.

Τζαι ναι, η αρρώστια δεν εβοήθησεν ιδιαίτερα τη διάθεση αυτού του ποστ.

Αψιούουουουου.