Θέλω δίδυμα

Άτε όσοι επρολάβετε είδετε το. Έσιει τζαι άλλα translations αλλά όι τόσο πετυχημένα.



ΜΑΝΑΜΟΥΤΑΖΟΥΖΟΥΝΟΑΣΠΡΟΥΛΛΟΛΟΥΚΟΥΜΑΚΙΑ...

Ήρτεν ο λοαρκασμός του ρεύματος

Τζαι μαζί ένα μίνι εγκεφαλικό.

600 ευρώ...

ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΥΡΩ...

ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΥΡΩΩΩΩΩ;;;

Τηλέφωνο στην αρφή μου (μεινίσκει μόνη της τζαι έσιει θέρμανση της ΑΗΚ σαν εμάς)

-Κόρη, ήρτεν σου το ρεύμα;
-Ναι κόρη εν άκουσες μια τσιριλλιά γύρω στις 5;
-Α εσύ ήσουν; Ενόμιζα εσφάζαν σιήρους.
-Ναι τετρακόσιους σιήρους συγκεκριμένα αδέρφιν. 400 ακατέβατα. Εγώ που εν είμαι κυβερνητική σκέφτουμαι να ξεκινήσω που το δεξί μου νεφρό. Λαλείς να τον δεκτούν ή εν να μου κάμουν κούτζια στην ΑΗΚ; Άρκεψα να σκέφτουμαι τις σόπες του καζιού. Εν να πάω στη γιαγιά να μου δώκει καμιά. Λαλείς να τις επέταξε;


Βρίσκω το λοαρκασμό της ιδίας περιόδου πέρσι. Άμπα τζαι κάμνω λάθος ρε γαμώτο;

375 ευρώ.

Θκιάορκας σου πέρσι ένεν ρεύμα που εκρούζαμεν με την ίδια θέρμανση; Άμπα τζαι άφταμεν ξύλα τη μισή περίοδο;

Το λογαριασμό συνόδευε μια επιστολή (που εστάληκε σε όλους μας) και εξηγεί "Γιατί το ρεύμα είναι ακριβό στην Κύπρο" . Με λίγα λόγια; ΔΕ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ.

Αλλά δικαιούστε δωρεάν λαμπτήρες ξέρετε το;

Α να το θυμίσω δαμέ της γειτόνισσας μου. Μια οικογένεια με συνολικούς μισθούς 2000 ευρώ σε διαμέρισμα με ενοίκιο ή δόση τζαι δύο κοπελλούθκια δικαιούνται 5 λάμπες. Το χρόνο.

ΑΤΕ ΝΑ ΜΕΝ ΜΠΩ ΗΝΤΑΜΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΜΕΤΕ ΤΟΥΣ ΚΩΛΟΛΑΜΠΤΗΡΕΣ ΣΑΣ.

ΑΙΣΧΟΣ αγαπητοί! Αίσχος!

Δε σχολιάζω άλλο (ένεν έτσι που ετιτσιήριζεν τζείνος που έπιασεν η Ελλάδα το ευρωπαϊκό;)

Oh yes! This is a pre-wedding post!: Ο φωτογράφος

Έεεεελααα..

Όππππαααςςς...

ΚΡΑΚΚΚΚ!!

Μα ήνταμπου επάθαν ούλλοι τζαι γέρνουν;

OΚ. Το ομολογώ. Όσο τζαι να μου αρέσκει ο Έντουαρντ το βαμπίρ (ωωω Έντουαρντ), δεν είμαι του πιο πάνω στυλ. Χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα με όσους γουστάρουν να γέρνουν πίσω. Είναι θέμα γούστου.

Οπότε όπως καταλαβαίνετε, βαρκούμαι τζαι θεωρώ το ανώφελο και out of character να γυρίζω τους φωτογράφους για το τέλειο caption. Του πρώτου που είδαμεν λοιπόν, άρεσεν μας η δουλειά του, τζαι εφάνηκεν μας "καλή" η τιμή του.

Λοιπόν σας ερωτώ:

2000 περίπου ευρώ εν εντάξει για:

• Ένα "κανονικό άλμπουμ" με φωτογραφίες (250) τυπωμένες σε "κανονικό" φωτογραφικό χαρτί. (Λέω" κανονικό" γιατί δεν μας ενδιαφέρει αυτή η νέα μόδα με τα άλμπουμ των οποίων τις φωτό επεξεργάζονται σε photoshop και βάζουν διάφορα backgrounds (πχ. την πέτρα του Ρωμιού) και τις τυπώνουν σε σκληρό χαρτί. Το οποίο συγκεκριμένα στοιχίζει από 500 μέχρι και 800 ευρώ παραπάνω από την τιμή που προανέφερα.)
• Φωτογράφιση στον ονειρικό χώρο της επιλογής μας. Εμείς δεν θα πάμε ούτε στις Σπηλιές, ούτε στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, ούτε στα Λεύκαρα/Κακοπετριά ούτε στην έπαυλη στο Δάλι να κάμνουμε πως φακκούμε την πόρτα. Εμείς σκεφτήκαμε να κρεμαστούμε ανάποδα που το φαράγγι του Άβακα... Να σας πω ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αφαιρέσω αυτό το option και καμιά τριακοσιά ευρώ που το budget, αν όχι περισσότερα. Αρκούν μας οι φωτογραφίες του πάρτυ του γάμου.
• Το βίντεο του γάμου γυρισμένο σε high definition (άμπα τζαι εν φαίνουνται οι πόροι μας). Η "συνηθισμένη" ποιότητα δεν είχε μεγάλη διαφορά στην τιμή.
• Όλες οι φωτογραφίες του γάμου σε ψηφιακό δίσκο σε high resolution, μετά το τύπωμα των φωτογραφιών της επιλογής μας για το άλμπουμ .
  

Το λοιπόν. Lets recap. Αν δεν κάμουμε στημένη φωτογράφιση στο Φικάρτου, θα μας έρτει γύρω στα 1700 ευρώ.




Ο Κυνόδοντας πέρκει να εγυρίστηκε με λλιόττερα.





Τελοσπάντων, από ότι μαθαίνω από νιόπαντρους ή to be wed soon εν σχετικά καλή τιμή.



Κορόιδα ούλλοι μας.



Να σας πληροφορήσω ότι ένα ζευγάρι γνωστών μας, ναν καλά τα παιδιά τζαι να έχουν λεφτά να πιερώνουν, έκλεισε φωτογράφο για 6000 ευρώ. Μάλλον θα κρεμαστούν από τους καταρράκτες στα Καληδόνια και θα τους βγάζει ο φωτογράφος από αλεξίπτωτο ενώ θα έχει τυλιγμένο γύρω από το λαιμό του ένα βόα. Τι να πω...

Αππωμάρες υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Δαμέ έσιει κόσμο που σιέζει πάνω σε χρυσό καθίκι τζαι σκουπίζεται με επιχρυσωμένο κωλόχαρτο. Για εμάς όμως που δεν είμαστε πολλά αππωμένοι τζαι εν φκάλουμε χρυσές λίρες που τα αυκιά μας, είναι όντως μια-όσο μπορούμε να ορίσουμε- λογική τιμή;

Τη γλώσσα μου έδωσαν... Τι γλώσσα μου έδωσαν;

Με αφορμή ένα email της φίλτατης Αόρατης Μελάνης με κάποιες απορίες της που αφορούσαν στο πως χρησιμοποιούμε τη γλώσσα στην Κύπρο, γράφω τη σημερινή ανάρτηση. Θα ήθελα να την αφιερώσω σε όλους τους Ελλαδίτες φίλους που με διαβάζουν και θα προσπαθήσω να γράψω σε 100% επίσημη νέα ελληνική, για λόγους συνεννόησης, αν και ξέρω ότι τα κυπριακά πρέπει να τα έχετε μάθει απ’έξω, εφόσον διαβάζετε κυπριακά μπλογκς! :)

Αγαπητοί φίλοι,

Όταν ήμουν στην κρίσιμη ηλικία της κατάκτησης της μητρικής γλώσσας (γύρω στα 3), έμαθα να μιλώ μία γλώσσα. Την κυπριακή. Ξέρετε πότε άρχισα να θεωρώ ότι «μιλάω γλώσσα» και όχι διάλεκτο; Στο πρώτο μάθημα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο, όπου μάθαμε ότι σύμφωνα με το γνωστό γλωσσολόγο Noam Chomsky και άλλους που ακολούθησαν τη λογική του, τα κυπριακά πληρούν κάποιες προϋποθέσεις, με βάσει τις οποίες πρέπει να θεωρούνται ξεχωριστή γλώσσα από την ελληνική. Ακόμη και τότε, ένας άλλος γλωσσολόγος του Πανεπιστήμιου Κύπρου, ήταν σε επιστημονική ρήξη με την καθηγήτρια μας, η οποία παρεπιπτόντως ήταν Ελλαδίτισσα, για το αν η κυπριακή είναι γλώσσα ή διάλεκτος. Και η συζήτηση συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε στην Κύπρο, με επιστημονικά κριτήρια και μη, γιατί βέβαια όλοι, γλωσσολόγοι και μη, είναι ειδικοί. Είτε γλώσσα, είτε μπακαλιάρος, το γεγονός είναι ένα: ότι η κυπριακή, όπως θα έχετε παρατηρήσει ήδη, διαφέρει σε φωνολογικό, γραμματικό και συντακτικό επίπεδο με την ελληνική, σε βαθμό που δεν καταλαβαίνετε πάντοτε τι θέλει να ειπεί ο ποιητής/η ποιήτρια.

Θα μου πεις τι γλώσσα, τι διάλεκτος ρε Ασυγχώρητη. Γλωσσολογικά θα κολλάμε τώρα; Και όμως για πολλούς Κύπριους, η χρήση του κατάλληλου γλωσσικού χαρακτηρισμού αποτελεί ιδεολογική τοποθέτηση, αν λάβετε υπόψην την επί χρόνια διαμάχη «αριστεράς» και «δεξιάς» στην Κύπρο για την εθνική ταυτότητα των Κυπρίων. Οπότε μην ξαφνιαστείτε την επόμενη φορά που κάποιος Κύπριος θα υπερασπιστεί σφόδρα την άποψη του για το συγκεκριμένο θέμα.

Λαμβάνοντας υπόψην το πιο πάνω, εννοείται ότι η γλώσσα στην Κύπρο δεν θα ξέφευγε από την ταμπελοποίηση και τις γενικεύσεις. Πχ. Όσο πιο κυπριακά μιλάς, τόσο πιο αριστερίζων είσαι, όσο πιο ελληνικά μιλάς τόσο πιο ελληνολάτρης. Όσο πιο κυπριακά μιλάς, τόσο πιο χωριάτης/βλάχος είσαι, όσο πιο ελληνικά τόσο πιο εξευγενισμένος/μορφωμένος κ.ο.κ. Και είναι φυσικό μέχρι και τη στιγμή που μιλάμε, πολλοί κύπριοι μπλόγκερς, να αποφεύγουν την κυπριακή όπως ο διάολος το λιβάνι, είτε γιατί τη θεωρούν ευτελή και υποβαθμισμένη, είτε γιατί δεν έμαθαν να γράφουν κυπριακά και δεν νιώθουν τόσο άνετα με τη γραπτή έκφανση της ομιλούμενης γλώσσας.

Και ερχόμαστε στο επόμενο σημείο για το οποίο δε γνωρίζουν αρκετοί φίλοι από την Ελλάδα. Μιλάμε κυπριακά αλλά μαθαίνουμε να γράφουμε μόνο ελληνικά! Από τη στιγμή που το παιδί μπαίνει στην εκπαίδευση, μαθαίνει και διδάσκεται τη νέα ελληνική γλώσσα. Τα βιβλία Γλώσσας είναι τα ίδια που διδάσκονται και στα σχολεία της Ελλάδας. Είτε προέρχονται από τον ελλαδικό χώρο, είτε από τον κυπριακό, όλα τα σχολικά εγχειρίδια, σε όλα τα θέματα και σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης είναι γραμμένα στα ελληνικά. Η ελληνική, μαζί με την τουρκική, σύμφωνα με το σύνταγμα του 1960, είναι η επίσημες γλώσσες του κράτους. Το 99,9% από τις έντυπες μορφές λόγου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι λογοτέχνες, τα θεατρικά κτλ. χρησιμοποιούν την ελληνική. Η κυπριακή συναντάται επισήμως γραπτά κυρίως σε παραδοσιακά κείμενα, ποιήματα και τραγούδια. Και τα τελευταία χρόνια, «ανεπισήμως» στα sms των κινητών τηλεφώνων μας και βέβαια σε πολλά από τα κυπριακά μπλογκς. Ένα ανάλογο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ, το οποίο να εφαρμόστηκε στον ελλαδικό χώρο, είναι το σύστημα της καθαρεύουσας. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση κανένας δεν κατείχε ως μητρική γλώσσα τη συγκεκριμένη, αφού ήταν μια φτιαχτή αρχαϊζουσα ελληνική, αλλά επιβαλλόταν στα σχολεία και όλες τις γραπτές εκφάνσεις της γλώσσας στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια.

Φαντάζεστε πόσο δυσκολότερο είναι για ένα παιδί που έχει μάθει να μιλάει κυπριακά να γράψει ένα κείμενο στα νέα ελληνικά σε σχέση με ένα παιδί που ότι θα γράψει, το μιλάει ήδη από την κούνια; Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο βέβαια, από ότι διαπιστώνετε. Γιατί 12 χρόνια διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και 4-6 ελληνόφωνο πανεπιστήμιο, ε θα τη μάθεις δε θα τη μάθεις άπταιστα;

Στις τάξεις των σχολείων της Κύπρου υπήρχε και υπάρχει ένα ταμπού με την κυπριακή. Κουράστηκα τόσα χρόνια να ακούω τις ίδιες συζητήσεις για το αν πρέπει να αφήνουμε τους μαθητές ή όχι να μιλούν την κυπριακή και να μην τους διορθώνουμε, αν πρέπει οι εκπαιδευτικοί να μιλάνε μόνο την νέα ελληνική για να συνηθίσουν οι μαθητές την επίσημη γλώσσα στην οποία καλούνται να εκφράζονται γραπτώς. Αφού το αναγκάζεις το παιδί να γράφει αλλιώς από ότι μιλά, τι το παιδεύεις την ώρα που θέλει να σου πει κάτι; Στα δικά μου μαθητικά χρόνια ο δάσκαλος μας διόρθωνε αν λέγαμε «τζαι» αντί «και», αλλά είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει και τώρα αυτό. Εσάς θα σας άρεσε να σας διορθώνει ο δάσκαλός σας κάθε τρεις και λίγο καθώς μιλάτε και να σας διακόπτει; Ή να επαναλαμβάνει με «βελτιωμένη μετάφραση» αυτό που είπατε, ενώ ξέρει ότι όλοι κατάλαβαν τι θέλετε να πείτε;

Ουσιαστικά, σήμερα, καταλήξαμε να μιλάμε στη σχολική τάξη (και στα ΜΜΕ) ένα «υβρίδιο» ελληνο-κυπριακής. Το οποίο θεωρώ ως φυσικό αποτέλεσμα της-ας την πω-διγλωσσίας μας. Κάπου έπρεπε να βρούμε μια τομή σε αυτήν την καθημερινή τρέλλα. Εγώ προσωπικά, αφήνω τους μαθητές μου να εκφράζονται προφορικά όπως θέλουν, προσφέροντας το εναλλακτικό λεξιλόγιο-έκφραση, όταν το κρίνω απαραίτητο. Γιατί θεωρώ ότι τα παιδιά, με τόση επαφή με τη μορφή της νέας ελληνικής, ξέρουν πολύ καλά πως να τη μιλήσουν εκτός από το να την γράψουν, αλλά επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν την κυπριακή, γιατί τους είναι απολύτως φυσικό να το κάνουν. Δε θέλουν δεύτερη σκέψη να την εκφράσουν. Άλλωστε, όταν εγώ επιλέγω να μιλήσω όπως μιλάτε στην «αττική ελληνική», και με την κατάλληλη προφορά, οι μαθητές μου με ρωτάνε γιατί «καλαμαρίζω» (μτφρ. μιλάω στη νέα ελληνική), αφού δεν είμαι Ελλαδίτισσα. Και εγώ βέβαια του απαντώ αστειευόμενη ότι εφόσον με καταλαβαίνουν, μπορώ να διαλέγω μια από τις δύο γλώσσες που ξέρω πολύ καλά, για να τους μιλώ! Έτσι άλλωστε έλεγα και στον πατέρα μου, που ήταν εκπαιδευτικός, όταν με διόρθωνε με το «και» για το «τζαι».

Και εδώ θέλω να καταλήξω. Για διάφορους λόγους, που τις περισσότερες φορές είναι πέραν των δυνάμεών μας και καμία σχέση δεν έχουν με τη γλώσσα καθεαυτή, αναγκαζόμαστε από μικροί στην Κύπρο να θέτουμε στον εαυτό μας γλωσσικά διλήμματα. Αν επιλέξουμε την μητρική μας, κατηγορούμαστε ως βλάχοι. Αν επιλέξουμε την ελληνική, κατηγορούμαστε ως ψεύτικοι. Οπότε, την επόμενη φορά που θα ακούσετε την ελληνική με μια κυπριακή χροιά, ή θα δείτε την κυπριακή γραμμένη με αγγλικούς χαρακτήρες, πριν κάνετε μια κακή σκέψη για τον τρόπο που εκφραζόμαστε, σκεφτείτε όσα σας έχω γράψει.:)

Υ.Γ. Τα πιο πάνω ισχύουν βέβαια και για όλους τους συντοπίτες μας, που αναρωτιούνται γιατί ένα μωρό που την Κύπρο κολώννει να μιλήσει στο μικρόφωνο του δημοσιογράφου που "καλαμαρίζει".