Πράγματα τα οποία δεν θα μάθω ποτέ: Πιλόττα

Είναι κάποιες στιγμές στην ενήλικη ζωή μου που νιώθω να επιστρέφω πίσω σε εκείνη τη σκηνή στο γυμνάσιο όπου ο γυμναστής με έβαλε να κάνω σκαστή πάσα στο μπάσκετ. Μην σας τα πολυλογώ, η μπάλα, σκαστή,  κατέληξε στα μούτρα μου, με εμένα να φωνάζω "έκοψα τη γλώσσα μου, έκοψα τη γλώσσα μου". Δεν έκοψα τη γλώσσα μου βέβαια, απλά εκατάφερα να την κάτσω τόσο δυνατά μες τα μούτρα μου, θε θημείο που εμούθκιαθε το θτόμα μου και δεν μπορούθα να καταλάβω αν ακρωτηρίαθα τη γλώθθα μου.

Εννοείται ότι ένιωσα 34820483048 κιλά ηλίθια και 4388028403 κιλά loser, εν με κανεί που εφορούσα σιδεράκια και όλα τα awkward αξεσουάρ της εφηβείας (γυαλιά με πασιή σκελετό, πριν γίνουν της μόδας, φρύθκια άφκαρτα) και ήμουν και καλή μαθήτρια, γαμώτο, έπρεπε να τη φάω μόνη μου μες τα μούτρα.

Τελοσπάντων, τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά έμαθα να κάνω τρίπλα (αρκετά καλά για να δείξω στους μαθητές/τριες μου στη γυμναστική τι είναι τρίπλα χωρίς να σπάζω τα μούτρα μου) και σκαστή πάσα (χωρίς να ρισκάρω βέβαια να έχω μωρά απέναντι). Έβγαλα και το φρύδι.

Είναι κάποια πράγματα όμως που νιώθω ότι δε θα μάθω ποτέ και με κάνουν να νιώθω πολύ βλάκας. Σε σημείο που να επιστρέφω σε εκείνη την εποχή της γκράντε λουζερίασης, υπό το βλέμμα των συμμαθητριών μου που με έβλεπαν να παθαίνω panic attack με τη μάππα του μπάσκετ. Ξέροντας και preachοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τα ταλέντα του, still, νιώθω ότι μερικά πράγματα δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Και νιώθω μειονεκτικά για αυτό ντάμμιτ.

Πιλόττα λοιπόν.

Ήμουν σε μια παρέα τις προάλλες που εστήσαν παιχνίδι. Εγώ παρατηρητής. Η φίλη μου, η μόνη γυναίκα στην τετράδα, όταν παίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι, νιώθω να επιβεβαιώνει τη θεωρία περί ηγεμονικής αρρενωπότητας, δηλ. αλλάζει με τέτοιο τρόπο τη συμπεριφορά της, ούτως ώστε να συμπεριφέρεται αρρενωπά με μια στερεοτυπική μορφή (ε φίλεεε, κραυγές, φατσιήματα πας τα τραπέζια, ε μαλάκαααα, βερτινάτσααα, γενικά το body language και η αργκό του στερεοτυπικά over masculine ατόμου που παίζει πιλόττα). Ξέρω, ήταν πολύ σημαντική η πληροφορία αυτή και ιδιαίτερα σχετική.

Έκατσα, που λες, δίπλα της και είπα να μην κάνω χαλάστρα στην παρέα και άτε, να προσπαθήσω να παρακολουθήσω, για ακόμα μια φορά, πέρκει πιάσω το point. Γιατί να παίξω ή να κάνω ερωτήσεις, θα επιβεβαίωνα πανηγυρικά το χειρότερο μου φόβο. Να με πουν ηλίθια. Κατά τα άλλα, λέω των μωρών ότι καμιά ερώτηση δεν είναι ηλίθια και ό,τι θέλουν στη ζωή τους με προσπάθεια μπορούν να το καταφέρουν. Το οποίο πιστεύω ακράδαντα btw. Αχχχχ... Δασκάλα που δίδασκες. I am working on it, I am working on it.

Υπόψη ότι όταν ήμαστε πανεπιστήμιο, η συγκεκριμένη φίλη μου, μου έγραψε μια κόλλα με σημειώσεις, μπροστά πίσω, για το πώς παίζεται η πιλόττα (ελάλε μόνο άμα εν σε έντυπη μορφή με citation μπορεί να δεηθώ να δώσω σημασία) αλλά ούτε τότε εκατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Μόνο κάτι λέξεις πιάνω στον αέρα όπως "πάζες", "τριάρα", "βερτίνα", "κούπα", "καρώ", "πάσο" τα οποία εννοείται ότι δεν ξέρω πάντοτε τι σημαίνουν και τα συνδέω με εντελώς άσχετα πράματα πχ. τριάρα φραντζολάκι με σουσάμι, κούπα τραχανά, καρώ πουκάμισο, πάσο του λεωφορείου κτλ. Ντάξει, ντάξει, η κούπα εν η καρδία στα χαρτιά και το καρό το ..διαμάντι, ο ρόμβος.

Πάμε στο παιχνίδι όμως! Και δώστου να σύρνουν τα χαρτιά τους πας το τραπεζούι, χωρίς να περιμένει ο ένας τη σειρά του άλλου (έννεν με τη σειρά που παίζεται;;;) και να λαλούν κάτι αριθμούς στην αρχή και να γράφουν σε μια κόλλα μες τη μέση ένα αριθμό τζαι δεξιά και αριστερά άλλο αριθμό. Κατάλαβα ότι τις πλείστες φορές κάτι διαπραγματεύονται μόλις μοιραστούν τα χαρτιά, αλλά δεν ξέρω ποτέ τι είναι αυτό. Και να προσπαθώ να κατανοήσω άμα τα μετρούν στο τέλος τα χαρτιά του κάθε ζευγαριού, τι στον κόρακα μετρούν; Το μόνο πράγμα που κατάλαβα είναι ότι κερδίζει όποιος έχει το μεγαλύτερο σκορ.


Έννεν έτσι; Το πιο μεγάλο σκορ;


Δεν γνωρίζω αν γενικά στην πιλόττα υπάρχει μια πρόκληση να δείξει ο ένας του άλλου ποιος εν ο καλύτερος με το να εκφράσει με τις λιγότερες λέξεις μια ιδέα και να γίνει απόλυτα κατανοητός, πάντως ΔΕΝ ΕΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙΠΟΤΕ. Ούτε το σκοπό, ούτε τους επιμέρους στόχους. Μόνο το καρό, την κούππα, το σπαθί και τους αριθμούς ως το 200 έκανα μια επανάληψη.



Στην ερώτηση αν θα μάθω ποττέ πιλόττα:



Παίρνω ύφος σοβαρό και μια βαθιά αναπνοή και απαγγέλω το Haiku for getting out of bed:



No no no no no
No no no no no no no
No no no no no.