Το θαύμα της ζωής

Εχτές επήα θάλασσα για πρώτη φορά για φέτος.

Επροτίμησα μια ήσυχη παραλία ..φαίνεται ότι εν θέλω μόνο εγώ ησυχία τελικά, εφόσον είχε τουλάχιστον καμιά δεκαριά πλάσματα σκόρπια στον μικρό κόλπο.

Άπλωσα την πετσέτα μου πας την άμμο, έφκαλα την μπουκαλούα με το παγωμένο νερό (στάνταρ παίρνω μια μπουκαλούα του θαλάμου, λειτουργεί θεσπέσια άμα νιώθεις ότι εν να πεθάνεις που την λαλλαοπυρά) τζαι έβαλα την λίο πας το μέτωπο μου για να ανακουφιστώ που τη θέρμη της ατμόσφαιρας. Τζαι όπως εστέκουμουν με το ένα σιέρι να κρατά την μπουκαλούα πας το μέτωπο τζαι το άλλο τη μέση μου .. εκοίταξα μέσα που τα μισόκλειστα μάθκια μου τη θάλασσα.

Κούκλα, στους τόνους του τιρκουάζ τζαι του μπλε, με τόπους τόπους χρυσό τζαι ασημί που τον ήλιο, ενώνετουν αρμονικά στον ορίζοντα με τον καθαρό -άμα φκάλεις τα ποσοστά καυσαερίου-ουρανό. Η φωνή της ήρεμη, γεμάτη αρμονικούς μουσικούς τόνους, αντιλαλούσεν πας τους βράχους τζαι την άμμο.

Έφκαλα τις παντόφλες, εξαπόλυσα την μπουκαλούα τζαι εκατευθύνθηκα στο νερό. Εφάνηκα λίον αγενής προς την συντροφκιά μου που ακόμα εμάσιετουν να ανοίξει την πετσέτα.. αλλά το μόνο πράμα που ήθελα τζείνη τη στιγμή ήταν να βουττήσω μες το νερό τούντου υπέροχου, πανέμορφου πίνακα της φύσης.

Ο παππούς μου που εμεγάλωσε σε χωρκό κοντά στη θάλασσα, έμαθε μου να βουττώ άξξιππα μέσα στο νερό, ακόμα τζαι αν νιώθω ότι εν να πάθω καρδιακό που την θερμοκρασία του. Ελάλεν ότι «τέθκοιες συγκινήσεις το κορμί του πλάσματος εν πρέπει να τις χάνει, είμαστε κομμάτι της φύσης, κομμάτι της θάλασσας».. έβαλλε με μες τις αγκάλες του, ελάλεν μου να πάρω βαθκιές αναπνοές τζαι έσυρνε με μες το νερό.

Εβούττησα μες το αλμυρό νερό τζαι οι φυσαλλίδες του αέρα επαρέλαβαν κάθε ίντζα του κορμιού..ένιωσα την κρυάδα να φτάνει μες τα κόκκαλά μου, μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου σιοκαριστική αλλαγή θερμοκρασίας, τζαι μετά το ανακουφιστικό συναίσθημα της δροσιάς τζαι της υφής του νερού. Έμεινα κανένα μισάωρο μέσα χωρίς να ανταλλάξω κουβέντα με τη συντροφκιά μου, που ακολούθησε με μετά που κανένα δεκάλεπτο.

Εφκήκαμε μετά έξω στην άμμο τζαι εκάτσαμε.. Ο αέρας εφύσαν τζαι εστέγνωνε το θαλασσινό νερό πάνω μας.. Ήταν πανέμορφα.

Τούτο το αίσθημα «ήταν πανέμορφα» νιώθω το κάθε φορά που είμαι αρκετά χαλαρή για να σταματήσω τζαι να θαυμάσω τη φύση. Είτε εν ο ήλιος της δύσης, είτε εν ο ήχος τζαι οι οσμές μες τα πυκνά δέντρα, είτε εν το αίσθημα του γυμνού ποθκιού πας το χώμα, η σχέση του πλάσματος με τη φύση εν τζείνο που μου ελάλε ο μακαρίτης ο παππούς. Είμαστε κομμάτι της.

Πώς εκαταλήξαμε να την καταστρέφουμε εν γνωστή ιστορία…

Τέθκοιες στιγμές σαν τούτη που επερίγραψα νιώθω πολλά τυχερή που ζω.

Σκέφτουμαι ότι στην φαινομενική α-πιθανότητα της ύπαρξης κάθε είδους ζωής στο σύμπαν, ο πλανήτης μας είναι μια πραγματικότητα..με ούλλη την φαινομενικά α-πίθανη πολυπλοκότητα της ομορφκιάς του είναι κάτι που μπορούμε να απλώσουμε τα σιέρκα μας τζαι να το νιώσουμε, να το ζήσουμε.

Γιατί να θέλουμε κάτι παραπάνω που τούτη τη ζωή; Σκεφτείτε ότι με τις πιθανότητες διαφορετικών συνδυασμών των γονιδίων σας, εσείς που θκιαβάζετε τούτο το κείμενο είσαστε τόσο τυχεροί που έσιετε την ευκαιρία να ζείτε τούντα πράματα, σε σχέση με κάποιους άλλους που εν θα γεννηθούν ποττέ για να τα ζήσουν.

Η ζωή εν μια υπέροχη εμπειρία για τον καθένα που τι ζει. Άμα πιστεύκει ότι τούτη η ευκαιρία ένεν αρκετή για τζείνον, μάλλον εν εκτιμά πραγματικά τούτο που αποκαλεί «θαύμα της ζωής».

The root of all evil

Για όσους επιμένουν ότι η θρησκεία πρέπει να διδάσκεται γιατί ΜΟΝΟ καλά μηνύματα παρέχει στον κόσμο.. κάμετε στον εαυτό σας τη χάρη, εφόσον εν θκιαβάζετε οτιδήποτε αμφισβητεί την "πίστη" σας (ή γενικά εν θκιαβάζετε)-και εφόσον οι κρίσεις για το ποιόν σας και το ποιόν των άλλων (που σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα) είναι που τη Βίβλο (ή που τους ΜΥΘΟΥΣ του Αισώπου που btw εν πιο χρήσιμοι)- και παρακολουθείστε τα δύο μέρη του ντοκιμαντέρ αυτού.

The root of all evil-Part one-The God Delusion
The root of all evil-Part two-The Virus of faith

Και επειδή ξέρω ότι εν δύσκολο να απορροφήσεις που τον εγκέφαλο τις δεισιδαιμονίες που εριζώσαν που τον τζαιρόν που αθυμάται το πλάσμα (μιλώ για αυτούς που λένε ότι η θρησκεία εν βίωμα πέραν της λογικής, το νιώθουν στα έντερα τους, στην καρδιά τους, στο μουσακά που τους έκατσε λίο βαρετός την Κυριακή -γενικά στα εσωτερικά τους όργανα και τις διεργασίες αυτών-και δεν το βιώνουν κατανάγκην μέσω εγκεφάλου), το ντοκιμαντέρ απευθύνεται σε όλα τα άτομα που τους ενδιαφέρει μια εναλλακτική, ουσιαστικά, λογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη, περί θρησκείας.

Yes people.. you can use your brain for a change!

Γι'αυτό παιθκιά αν δες σας τα τρέχει που τούτα τα links ψάξτε να τα δείτε που άλλους ιστότοπους. Αξίζει τον κόπο.

Η αισθητική στο βωμό του 'ηθικισμού'-Γιατί οι μαθητές δε θέλουν να διαβάζουν

Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του ανέφερε ότι, τα παιδιά που εκπαιδεύονται δεν πρέπει να ακούνε ή να έρχονται σε επαφή με δείγματα τέχνης, τα οποία δεν έχουν καμία ηθική διδακτική σημαντικότητα. Με το επιχείρημα, "θέλετε τα παιδιά σας να ακούνε τυχαίες ιστορίες από τυχαίους δασκάλους, οι οποίες απέχουν πολύ από αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό (ηθικό) να διδάσκεται;" Ουσιαστικά, με τούτο το σκεπτικό, φαίνεται να επιβάλει στο σχολείο της πλατωνικής του πολιτείας ένα από τα αρχαιότερα δείγματα λογοκρισίας όσον αφορά την τέχνη (όταν λέω τέχνη αναφέρομαι από τη ζωγραφική μέχρι τα θεατρικά έργα και τη λογοτεχνία). Όσοι εδιαβάσαν για τον Πλάτωνα θα ξέρουν ήδη την εμμονή του για την επαφή με το κάλλιστο ιδεατό τέλειο έναντι του κακού copy που υπάρχει στην πραγματική ζωή. Που νά ξερε ο ίδιος ότι η λογική του θα χρησιμοποιούνταν ακόμη και σήμερα σαν επιχείρημα του τι είναι σωστό να διδάσκεται στα σχολεία, αποκλείοντας με τούτο τον τρόπο σε μεγάλο βαθμό δείγματα τέχνης που δεν διαφαίνεται μια ηθική διδακτική σημαντικότητα μέσα τους, με αποτέλεσμα να διδασκόμαστε τη Φόνισσα για τόσα χρόνια και όχι το "Ο ιδανικός σύζυγος" του Oscar Wilde.

Αν κάποιος ακούσει χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό το επιχείρημα του Πλάτωνα, όντως θα σκεφτεί "Όχι σίουρα εν θέλω τα μωρά μου να ακούν τυχαίες ιστορίες που τυχαίους δασκάλους." Εν πολλά φυσικό κάποιος να απαντήσει έτσι, χωρίς να σκεφτεί τι θα είναι οι μη-τυχαίες ιστορίες που θα διδάσκονται τα παιδιά τους στο σχολείο. Έτσι, οι ειδικοί αναλαμβάνουν να πουν τι θα διδάσκεται ως αντικείμενο στα σχολεία, με γνώμονα το ότι πρέπει να υπάρχει ένα είδος " ηθικισμού" πίσω από κάθε κείμενο, έργο κλπ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγάλα αριστουργήματα, από πλευράς αισθητικής και όχι ηθικής, στα οποία δεν διαφαίνεται (τουλάχιστον καταρχήν) μια ηθική σημαντικότητα, αποκλείονται από τα σχολικά θρανία, με αποτέλεσμα τα παιδιά, εφόσον στη δική μας κουλτούρα συνήθως δεν αννοίουν βιβλίο εκτός αν γράφουν διαγώνισμα, να μεν τα γνωρίσουν ποτέ. Χωρίς να σημαίνει πάντα ότι ηθικιστικά κείμενα λογοτεχνίας και άλλα έργα δεν είναι αισθητικά ωραία, μπορείτε να φανταστείτε με πόση όρεξη θα εδιάβαζε ένας δεκαεφτάχρονος το American Psycho σε σχέση με τη Φόνισσα;

Παίρνοντας το τελευταίο, που είναι ένα πολύ έντονο παράδειγμα.. το American Psycho (έχει κυκλοφορήσει σε ταινία), δείχνει τι μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος που έχει χάσει κάθε επαφή με το ηθικά σωστό, άρα από μια πλευρά το έργο έχει ηθική -διδακτική-σημαντικότητα. Από αισθητικής πλευράς, εγώ το προτιμώ από τη Φόνισσα, βέβαια μπορεί να μου πει κάποιος η δική σου αισθητική εν καθαρά προσωπικό θέμα, και πως μπορείς ένα τόσο έντονα περιγραφικό novel με έντονες σκηνές βίας να το δώσεις σε ένα δεκαεφτάχρονο ; Όπως μπορείς να δώκεις ένα που μια γυναίκα πνίγει αθώα βρέφη... Άλλωστε ας πάμε σε ένα πιο γνώριμο είδος τέχνης προς τους νεότερους ( και εμάς), όπως είναι ο κινηματογράφος. Γιατί ο κόσμος βλέπει και ξαναβλέπει ταινίες όπως το Pulp Fiction;

Που θέλω να καταλήξω. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι οτιδήποτε διδάσκεται στο σχολεία, ακόμη και η τέχνη, πρέπει να είναι ηθικά χρήσιμο για τους μαθητές, ωσάν και ως τα 18 τους δεν ξέρουν τις βασικές ηθικές αξίες των ανθρώπων. Με αυτόν τον τρόπο, προτιμάται η Guernica του Πικάσο για το μήνυμα της για τον πόλεμο και την ειρήνη, και σταμπάρεται ως τέτοιο έργο, με αποτέλεσμα να βάζουμε σε καλούπι ένα πράμα που δεν πρέπει να καλουπιάζεται, την αισθητική ομορφιά και την οπτική του κάθε μαθητή που μπορεί να δει τον πίνακα από πολλές διαφορετικές πλευρές, και όχι κατανάγκην να βγάλει ένα "μήνυμα" από αυτόν.

Αναρωθκιούμαστε ακόμα γιατί κάθε νέα γενιά που φκένει εν έχει κανένα ενδιαφέρον για το θέατρο; Δεν διαβάζει βιβλία; Πέραν της γονικής ευθύνης, η εκπαιδευτική ευθύνη είναι εξίσου σημαντική. Πρέπει να κάμουμε το σχολείο μας πιο ενδιαφέρον για τα μωρά μας αν θέλουμε να εκτιμήσουν πραγματικά την μόρφωση που τους παρέχεται, και να θέλουν να προχωρούν την σκέψη τους πέραν του μασημένου, δοσμένου εκάστοτε πιάτου γνώσεων που τους διούμε.

Αξίζει να το διαβάσετε

Εάν δεν το εκάμετε ήδη...

http://proedrikes.blogspot.com/2008/06/condorcet.html

Respect

Στο μαιευτήριο...

Να σας ζήσει Διαγόρα! ;)

Οι γενιές του μίσους

Εκτές, σε μια συζήτηση, είπαν μου το εξής πράμα:

"Που τη στιγμή που ένα κράτος έχει τα στρατεύματά μου παράνομα στη χώρα μου, εγώ μισώ τους ούλλους (που τη συγκεκριμένη ράτσα). Τζαι στο εξωτερικό που σπουδάζω, άμα τους θωρώ ή τους ακούω γυρίζουν τ΄άντερά μου. Αν και εφόσον λυθεί το κυπριακό, τότε τα δικά μου κοπελλούθκια μπορεί να μεν τους μισούν. Ξέρω ότι ειδικά οι νέοι τους, ένεν κατανάγκην υπεύθυνοι για την πολιτική της χώρας τους, όμως εγώ μισώ τους, τζαι θα τους μισώ, γιατί οι δικοί μου εβιώσαν τα κακά της εισβολής, τζαι θεωρώ το σεβασμό να μεν νιώθω καμιά ενοχή για το συναίσθημά μου. Ποιος μου εγγυάται ότι αύριο εν θα το ξανακάμουν;"

Ακολούθως έκαμα τον εξής συλλογισμό, που θα έκαμνε με το ίδιο επιχείρημα "ο άλλος"
"Που τη στιγμή που εν ποδά ο στρατός τζαι οι άνθρωποι που εσκοτώσαν το παππού μου, εγώ εν να τους μισώ. Που τον τζαιρό που επιστέψαν ότι οτιδήποτε που εν μυρίζει κατά την άποψη τους Ελλάδα έπρεπε να ξαλιφτεί που το νησί, ότι η οικογένειά μου ήταν κατώτερης ανθρώπινης υπόστασης, εγώ εν να τους μισώ. Ξέρω ότι ουσιαστικά είμαστε άνθρωποι, τζαι παιθκιά της ίδιας χώρας, αλλά πώς μπορώ να τους εμπιστευτώ ότι τζαι αύριο εν θα θέλουν να με αφανίσουν τζαι εμένα τζαι τα κοπελλούθκια μου; Ποιος μου εγγυάται ότι αύριο εν θα το ξανακάμουν;"

Το σκεπτικό τούτων των δύο νέων ανθρώπων βασίζεται στο μίσος. Ξεκινά που τζαμέ, τζαι τελειώνει τζαμέ. Ο συλλογισμός τους γυρίζει γύρω που τούτο. Το δεύτερο πράμα που τους κρατά εν ο φόβος. Ποιος τους εγγυάται ότι εν ναν ασφαλείς αύριο;

Έχεις δύο μωρά που μαλώνουν για το ίδιο παιχνίδι. Σε κάποια φάση σπάζουν το και ο καθένας κρατά που ένα κομμάτι. Χωρίζεις τους και βάλεις τους σε δύο ανάδοχες οικογένειες. Όσο περνούν τα χρόνια, τα μωρά μεγαλώνουν ξεχωριστά, ώσπου μια μέρα ξαναβρέθουνται. Θωρούν ο ένας τον άλλο καλά καλά, μισογελά το στόμα τους, νιώθουν το γνώριμο, τζαι σκέφτουνται να πουν καμιά κουβέντα, τζαι να αφήκουν πίσω τα παλιά. Τζαι τότε, οι οικογένειες τους, διούν του ενός ένα όπλο, τζαι του άλλου ένα μασιαίρι, τζαι λεν τους:

Παίξετε.

Πιστεύκω ότι τίποτε καλό εν ξεκινά με μίσος και προκατάληψη. Χωρίς να μεν αναγνωρίζω το χαμό των ανθρώπων τούτου του παράλογου πράματος που ονομάζεται πόλεμος, γιατί για μένα παράλογος είναι, πιστεύκω ότι κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να καλλιεργούμε το μίσος τζαι το φόβο απέναντι σε οποιοδήποτε. Μόνο τότε εν να μπορέσουμε τζαι εμείς, τζαι τα παιθκιά μας, να ζήσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι μες τούντον τόπο.

Κάποτε λεν μου, μα ποια είσαι εσύ; Ο Χριστός; Γύρισε το άλλο μάγουλο; Οι εν είμαι ο Χριστός, ούτε καμιά "ιδιάζουσα" μορφή του αιώνα που με μεγαλοπρέπεια κηρύττει το λόγο της. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τη ζωή, τζαι εν μου αρέσκει να μισώ κανένα. Καταλαβαίνω ότι για τους ανθρώπους που εζήσαν τα γεγονότα, οι μνήμες εν νωπές τζαι ένεν εύκολο να τους ζητάς κάτι τέθκιο. Αλλά ξέρω και ανθρώπους που τα εζήσαν που εν μισούν κανένα πλάσμα, επειδή εγίνηκαν τα λάθη που εγινήκαν στο παρελθόν.

Αν το μίσος κάμνει τους αθρώπους να νιώθουν περισσότερο πατριώτες, τότε εγώ που εν τους μισώ, είμαι λιγότερο πατριώτισσα; Τζαι εγώ αγαπώ την χώρα μου, τζαι ανησυχώ για το μέλλον της, τζαι εμένα με κόπτει πώς και τι θα γίνει με το πολιτικό μας πρόβλημα, χωρίς κατανάγκην η αγάπη μου να έσιει πίσω της μιαν αντίστοιχα μεγάλο δόση μίσους.

"Εν είσαι ρεαλίστρια" λεν μου κάποτε.

Αν η ρεαλιστική πτυχή υπαγορεύει μου να είμαι ρατσίστρια και να μισώ τους άλλους, ναι προτιμώ να είμαι η μια στις χιλιάδες που ενεν "ρεαλίστρια".

Αν κάτι εν κακό, αλλάζουμε το. Εν το πιππιλούμε ώσπου ζούμε.

Peace, I hope.

Ναι ή όχι στο brainwash-tekalemit των παιδιών;

Η εικόνα προέρχεται που τούτο το blog:

Κάμνω paste σε τούτη την ανάρτηση την άποψη μου σε μια συζήτηση, στη σελίδα του ελατοχελιδονιού, για το αν χρειάζεται ή όχι τα παιδιά να διδάσκονται για το θεό, ιδιαίτερα τον πλησιέστερο σε εμάς, τον θεό της ερήμου, το θεό που μας αγαπά-διώχνοντας μας που κοντά του, πνίγοντας μας, μετατρέποντας μας σε στήλες άλατος, ζητώντας μας να θυσιάσουμε το παιδί μας και μετά λέγοντας ότι εν το εννοούσε..ναι το θεό που δεν μας ζητά τίποτε-μόνο τη ζωή μας ώσπου να πεθάνουμε-also known as father, son and the holy spirit (2 αρσενικά και 1 ουδέτερο στη συσκευασία του ενός), τον παραποιημένο-βιασμένο λόγο του Χριστού κλπ κλπ.

Όσον αφορά το θέμα των παιδιών και την ανάγκη του Θεού στη δική τους ζωή.. επειδή η δουλειά μου έχει να κάμει με μωρά να σου πω ότι επιστημονικά, και εμπειρικά (τουλάχιστον από μένα), τα μωρά της ηλικίας των 6 και πάνω που αρχίζουν να κατανοούν πιο σύνθετες έννοιες, δεν δέχονται τόσο εύκολα την έννοια του θεού. Μάλλον την βρίσκουν ακατανόητη, μη λογική, παράλογη.. ίσως γιατί ακόμα εν επέρασαν που το γενικό brainwash-tekalemit που τους γίνεται κατά τη διάρκεια της σχολικής και μη ζωής τους που τους μεγάλους, που όπως υποστηρίζουν, ανακάλυψαν στις καρδιές τους το θεό.

Έτσι πολύ φυσιολογικά, ένα μωρό 6 χρονών μπορεί να επιχειρηματολογήσει λογικά, σε αντίθεση με τους ενήλικες που βρίσκονται γύρω του και θεωρούν το θεό ως λογική απάντηση στα υπαρξιακά τους,και να ρωτήσει τα εξής:

Γιατί πρέπει να πιστεύκω σε κάτι που δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι υπάρχει, πέραν τζείνων που λαλούν ή εγράψαν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ πριν χιλιάδες χρόνια;

Γιατί εγεννήθηκα καταδικασμένη ψυχή, επειδή κάποιος εθυσιάστηκε για μένα, χωρίς να με ρωτήσει; (βλ. Στη χριστιανική περίπτωση)Γιατί πρέπει να ζήσω ούλλη μου τη ζωή προσπαθώντας για κάτι που θα συμβεί ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ;(βλέπε την μετά θάνατον ζωή.. εν σαν να αγοράζεις ένα σπίτι και να έρκεται κάποιος να σου το πιάνει και να σου λέει, ένεν δικό σου, και θα δούμε αν το παρεις ΑΜΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ).

Γιατί αφού ο θεός εν παντοδύναμος, έσιει τόση αδικία στον κόσμο, ασπούμε πεθανίσκουν τα μωρά που την πείνα; (Σε αυτό το σημείο βέβαια οι ενήλικες βρίσκουν δικαιολογία για το θεό αμέσως.. με το επιχείρημα της ελεύθερης βούλησης.. Επειδή είσαι ελεύθερος να κάμεις ότι θέλεις εν φυσικό να υπάρχει δυστυχία στον κόσμο, λένε όλοι οι αυτοβαφτισμένοι δικηγόροι του θεού.. Α btw αν δεν κάμεις εκείνο που λέει ο θεός είσαι καταδικασμένος! Αλλά είσαι ελεύθερος να κάμεις ότι θέλεις μεν το ξιάσεις α..)

Γιατί ο θεός εν θεραπεύκει τους παράλητους; Γιατί εν τους βλαστά το πόδι τους; Γιατί θεραπεύκει μόνο τους καρκινοπαθείς άμα εν να κάμει θαύμα; Οι παράλητοι εν κάμνουν προσευχές; Εν τον πιστεύκουν; (Σε πηγάδι κατούρησαν; Pardon..)

Γιατί ο θεός εν μου μιλά; Αφού παρακαλώ τον με όλη μου τη ψυχή; Γιατί βάλει κάποιο άλλο να μιλά για τζείνο;

Αν συνεχίσω..μπορώ να ρωτώ ως την άλλη εβδομάδα.. Και εγώ ..και τα μωρά..Φίλε μου, τα μωρά εν θέλουν τον θεό για να κατανοήσουν τον κόσμο. Έχουν πριν τους την καταστρέψουμε εντελώς, την λογική σκέψη να σκεφτούν γιατί συμβαίνουν πολλά πράγματα στον κόσμο τα οποία (τζαι δαμέ εν το αστείο) φαίνουνται ανεξήγητα με την ύπαρξη του θεού, αλλά ακριβώς με την ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ του, εξηγούνται με τον απλότερο τρόπο.

Καμιά φορά ρωτούν με.. αν υπάρχει θεός; Τι θα κάμεις κυρία μου τότε; Και εγώ απαντώ: Αν όντως ο θεός εν έτσι όπως μας παρουσιάζεται προτιμώ να ζήσω τούτη τη ζωή χρησιμοποιώντας την δυνατότητα του εγκεφάλου μου, παρά να αφήσω να μου υπαγορεύει κάποιος άλλος τι εν σωστό ή όι να πιστεύκω και να κάμνω.. και ας «καίγομαι» στην αιωνιότητα. Παρά να κάτσω να ακούω τις π***ριές που εσκαρφίστηκε ο κάθε ένας για να μου εξηγήσει που πρέπει να λειτουργώ ΕΓΩ τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ, προτιμώ να την ζήσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ελεύθερα.

Θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να σκέφτεται για τον εαυτό του και να μην αφήνει τους άλλους να παίρνουν αποφάσεις για εκείνον και να του δίνουν εξηγήσεις για ερωτήματά του. Εν έχει ανάγκη κανένα θεό. Αποκτά την ανάγκη αυτή επειδή του τη φυτεύκει ο μηχανισμός της θρησκείας, όι επειδή εν έμφυτη η ανάγκη της πίστης.


Απόδειξη; Τα μωρά πριν περάσουν από τα χέρια των ενηλίκων.. που επιμένω είναι το πιο αυθεντικό παράδειγμα άθεων στον κόσμο.

Βρες το λάθος στην εικόνα

Έτυχε να δω τούτον τον χάρτη σήμερα.

Πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση.

Με κόκκινο είναι οι χώρες στις οποίες δεν έχει ακόμη γίνει διαχωρισμός κράτους-θρησκείας. Με μπλε όσες (ισχυρίζονται anyway) ότι τον εκάμαν.

Βλέπετε κάποιο λάθος σε τούτην την εικόνα;

Κοιτάξετε ξανά.. Δείτε ποιες χώρες έχουν επίσημη θρησκεία μαζί με την Κύπρο και την Ελλάδα (ή τελοσπάντων δεν κάμνουν σαφή νομικό διαχωρισμό κράτους-θρησκείας).

Τώρα σκεφτείτε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες αυτές, τους εμφυλίους και τα επίπεδα αλφαβητισμού.

Ακόμα να εύρετε κάποιο λάθος σε αυτή την εικόνα;

Δεν λέω ότι όλες οι χώρες που έκαναν διαχωρισμό των δύο πραγμάτων εν και οι καλύτερες.. και ότι εν όντως secular. Παράδειγμα τρανό οι Ηνωμένες Πολιτείες... Έπρεπε ναν με κόκκινο και εκείνες, άμα ο πρόεδρός τους φκένει και μιλά για νέες Σταυροφορίες εναντίον της τρομοκρατίας και φυσικά επικαλείται το θεό για τις γενοκτονίες που διαπράττει η χώρα του. Το ίδιο και η Τουρκία που ενώ εκάμαν ένα βήμα πριν χρόνια προς τον διαχωρισμό.. οι ταυτότητές τους ακόμα γράφουν πάνω τη θρησκεία τους, και τίθεται θέμα μαντήλας (θυμάστε την κουβέντα με τη γυναίκα του Ερντογάν;)

Αχ..πόσο καρτερώ τζείνη τη μέρα που μια κυβέρνηση κυπριακή θα δώσει διαζύγιο στη εκκλησία.. Που θα φκει ο developer Chrysostomos Ltd να μιλήσει για ανηθικότητα, για μη σεβασμό της πίστης τους, για το τέλος του κόσμου κλπ κλπ. Πόσο καρτερώ τζείνη τη μέρα που θα σταματήσουν να φυτρώνουν εκκλησιές επειδή εν να φορολογούνται τζαι εν να πιερώνουν το ρεύμα που κρούζουν οι χρυσοί πολυελαίοι τους.. Το ίδιο θα ισχύει βέβαια για κάθε θρησκεία α!

Θα είναι τουλάχιστον μια αρχή .. Τζαι ούλλα τα άλλα εν να έρτουν με τον καιρό. Ελπίζω...

Btw οι περιοχές με γκρίζο εν είμαι σίουρη γιατί εν γκρίζες.. Μπορεί ναν αναποφάσιστες; :P Πρέπει να το ψάξω το θέμα περισσότερο. Ξέρω ότι η Μαδαγασκάρη ήταν κάποτε secular αλλά τελικά άλλαξε. Όπως και το Ιράν εδήλωνε secular ως το 1979.

Δείτε και την άποψη τούντου παρέα. για το ποιες χώρες εφαρμόζουν πραγματικό και όχι πλασματικό, διαχωρισμό θρησκείας και κράτους.

Ένα παραμύθι για το θεό

Μια φορά τζαι ένα τζαιρό, τον καιρό που οι άνθρωποι ακόμα ζούσαν σε σπηλιές .. ήταν δύο άνθρωποι και κάθουνταν πίσω από ένα βράχο..περιμένοντας να περάσει ένα προιστορικό ελάφι για να του τη δώκουν με το ρόπαλο που πάνω, τζαι να έχουν φαί για την υπόλοιπη μικρή τους κοινότητα.

Όπως εκάθουνταν.. επιάσαν τα νερά ..τζαι ξαφνικά, ο ουρανός εσχίστην που ένα κεραυνό τζαι εφάτσιησεν το δέντρο μπροστά τους. Τζαι μπροστά στα μάθκια τους άναψεν μια μεγάλη φωθκιά.. Που το δέντρον εππέσαν θκυο τρία πουλιά καμένα.. Φοιτσιασμένοι εκοντέψαν να δουν το παράξενο θέαμα.. Ενιώσαν τη λαύρα της φωθκιάς τζαι εμυριστήκαν το ψημένο κρέας.. Τζαι μες την περιέργειά τους.. επιάσαν ένα πουλί τζαι εδοκιμάσαν το.. τζαι άρεσέν τους..

Αμέσως ετρέξαν πίσω στην σπηλιά τους τζαι άρκεψαν με την προϊστορική τους γλώσσα να εξηγούν στους άλλους ηνταμπου έγινε..εδώκαν τους να φαν τζαι το ψημένο κρέας τζαι άρεσεν τους τζαι τζείνους. Τι ήταν τούτο το παράξενο πράμα που έβραζε τζαι έκαμνε τόσο νόστιμο το φαί τους;

Ο γηραιότερος της κοινότητας ύψωσε τότε τα χέρια στον ουρανό και τον δόξασε. Από εκείνη την μέρα οι δύο άνθρωποι της ιστορίας μας καθημερινά κάθονταν και προσεύχονταν στο θεό του ουρανού να τους ξαναστείλει το θαύμα. Έκανα ζωγραφιές στους τοίχους με το αίμα των θηραμάτων τους, θυσίαζαν ζώα στο όνομα του ουρανού.. τίποτε..

Μια μέρα καθώς συνέχιζαν την προσευχητική τους διαδικασία, επερνούσε ένας άνθρωπος που μια άλλη κοινότητα, λίγο μακρινή από αυτή. Είδεν τους που επαρακαλούσαν το θεό του ουρανού, πήρε δυο πέτρες και τους έδειξε πως να φτιάξουν σπινθήρα.. Αυτοί έμειναν και τον έβλεπαν σαν χάχες.. έπιασαν τα γέλια και γύρισαν από την άλλη, συνεχίζοντας τις ιεροτελεστίες τους.

Μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος άνθρωπος πέρασε και αυτή τη φορά όχι μόνο τους έδειξε πώς να κάνουν το σπινθήρα, αλλά άναψε φωτιά σε κάτι ξερά φύλλα. Αυτοί τον είδαν με καχυποψία και άρχισαν να του φωνάζουν βρισιές. Του έριξαν πέτρες και τον κτύπησαν. Όσο τζαι εγλύτωσε που το παθιασμένο τους μίσος.. και γιατί;.. αναρωτήθηκε. επειδή τους έδειξε την αλήθεια;

Από εκείνο το συμβάν, εν έτυχε τούτοι οι δύο άνθρωποι να ξαναδούν κεραυνό να κτυπά δέντρο. Επέρασαν όμως ολόκληρη τους τη ζωή παρακαλώντας το θεό του ουρανού να τους στείλει το ποθητό δώρο, και δεν το εδεκτήκαν όταν τόσο απλά τους επροσφέρθηκε.

Αυτή την ιστορία τη γράφω γιατί τις τελευταίες μέρες είχα αρκετές συζητήσεις με γνωστούς για το θεό. Αν κανένας χρησιμοποιήσει τη λογική του, και δεν υποτιμήσει το μυαλό του λέγοντας ότι δεν μπορεί να χωρέσει το μέγεθος της ιδέας του θεού, τότε θα καταλάβει το νόημα αυτής της ιστορίας.

Η ζωή μπορεί να είναι τόσο όμορφη αν το θέλουμε. Αν σπαταλήσουμε πολύτιμο χρόνο να αφήνουμε άλλους να μας ορίζουν για το πώς πρέπει να τη ζούμε ,τότε μοιάζουμε με τους δύο ανθρώπους της ιστορίας. Καμιά φορά η αλήθεια για τη ζωή εν κάτω που τη μύτη μας. Το θέμα είναι ότι το μυαλό μας,-ναι αυτό το μικρό μηδαμινό κομμάτι του εαυτού μας που μας επείσαν ότι ενεν αρκετό να μας κάμει να σκεφτούμαστε και να καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν πολλά πράματα στον κόσμο-, πρέπει ναν καθαρό για να την δεκτεί.

Πιστεύκω ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με τη δυνατότητα να σκέφτουνται ελεύθερα. Το θέμα είναι ποιοι εν να τους παραλάβουν για να τους κάμουν να πιστεύκουν ότι εν μπορούν να σκέφτουνται.. να τους πείσουν.. να μας πείσουν τελικά ότι είμαστε ηλίθιοι.

Εν να το πω τζαι ας ακούεται κλισέ. Το θαύμα της ζωής εν η ίδια η ζωή, εν οι άνθρωποι που τη ζουν. Απολαύστε την τζαι προσπαθείστε να γίνετε όσο καλύτεροι άνθρωποι μπορείτε, όσο ζείτε. Μπορεί να μην ξαναέχετε την ευκαιρία...

Έσιεις γάλα;

Λόγω της πρόσφατης ανακάλυψης βλαβερών για τον οργανισμό τοξινών σε ποσότητες γάλακτος της Κύπρου η γνωστή got milk? διαφημιστική καμπάνια αλλάζει από αυτό:





















Σε αυτό...