Το θαύμα της ζωής

Εχτές επήα θάλασσα για πρώτη φορά για φέτος.

Επροτίμησα μια ήσυχη παραλία ..φαίνεται ότι εν θέλω μόνο εγώ ησυχία τελικά, εφόσον είχε τουλάχιστον καμιά δεκαριά πλάσματα σκόρπια στον μικρό κόλπο.

Άπλωσα την πετσέτα μου πας την άμμο, έφκαλα την μπουκαλούα με το παγωμένο νερό (στάνταρ παίρνω μια μπουκαλούα του θαλάμου, λειτουργεί θεσπέσια άμα νιώθεις ότι εν να πεθάνεις που την λαλλαοπυρά) τζαι έβαλα την λίο πας το μέτωπο μου για να ανακουφιστώ που τη θέρμη της ατμόσφαιρας. Τζαι όπως εστέκουμουν με το ένα σιέρι να κρατά την μπουκαλούα πας το μέτωπο τζαι το άλλο τη μέση μου .. εκοίταξα μέσα που τα μισόκλειστα μάθκια μου τη θάλασσα.

Κούκλα, στους τόνους του τιρκουάζ τζαι του μπλε, με τόπους τόπους χρυσό τζαι ασημί που τον ήλιο, ενώνετουν αρμονικά στον ορίζοντα με τον καθαρό -άμα φκάλεις τα ποσοστά καυσαερίου-ουρανό. Η φωνή της ήρεμη, γεμάτη αρμονικούς μουσικούς τόνους, αντιλαλούσεν πας τους βράχους τζαι την άμμο.

Έφκαλα τις παντόφλες, εξαπόλυσα την μπουκαλούα τζαι εκατευθύνθηκα στο νερό. Εφάνηκα λίον αγενής προς την συντροφκιά μου που ακόμα εμάσιετουν να ανοίξει την πετσέτα.. αλλά το μόνο πράμα που ήθελα τζείνη τη στιγμή ήταν να βουττήσω μες το νερό τούντου υπέροχου, πανέμορφου πίνακα της φύσης.

Ο παππούς μου που εμεγάλωσε σε χωρκό κοντά στη θάλασσα, έμαθε μου να βουττώ άξξιππα μέσα στο νερό, ακόμα τζαι αν νιώθω ότι εν να πάθω καρδιακό που την θερμοκρασία του. Ελάλεν ότι «τέθκοιες συγκινήσεις το κορμί του πλάσματος εν πρέπει να τις χάνει, είμαστε κομμάτι της φύσης, κομμάτι της θάλασσας».. έβαλλε με μες τις αγκάλες του, ελάλεν μου να πάρω βαθκιές αναπνοές τζαι έσυρνε με μες το νερό.

Εβούττησα μες το αλμυρό νερό τζαι οι φυσαλλίδες του αέρα επαρέλαβαν κάθε ίντζα του κορμιού..ένιωσα την κρυάδα να φτάνει μες τα κόκκαλά μου, μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου σιοκαριστική αλλαγή θερμοκρασίας, τζαι μετά το ανακουφιστικό συναίσθημα της δροσιάς τζαι της υφής του νερού. Έμεινα κανένα μισάωρο μέσα χωρίς να ανταλλάξω κουβέντα με τη συντροφκιά μου, που ακολούθησε με μετά που κανένα δεκάλεπτο.

Εφκήκαμε μετά έξω στην άμμο τζαι εκάτσαμε.. Ο αέρας εφύσαν τζαι εστέγνωνε το θαλασσινό νερό πάνω μας.. Ήταν πανέμορφα.

Τούτο το αίσθημα «ήταν πανέμορφα» νιώθω το κάθε φορά που είμαι αρκετά χαλαρή για να σταματήσω τζαι να θαυμάσω τη φύση. Είτε εν ο ήλιος της δύσης, είτε εν ο ήχος τζαι οι οσμές μες τα πυκνά δέντρα, είτε εν το αίσθημα του γυμνού ποθκιού πας το χώμα, η σχέση του πλάσματος με τη φύση εν τζείνο που μου ελάλε ο μακαρίτης ο παππούς. Είμαστε κομμάτι της.

Πώς εκαταλήξαμε να την καταστρέφουμε εν γνωστή ιστορία…

Τέθκοιες στιγμές σαν τούτη που επερίγραψα νιώθω πολλά τυχερή που ζω.

Σκέφτουμαι ότι στην φαινομενική α-πιθανότητα της ύπαρξης κάθε είδους ζωής στο σύμπαν, ο πλανήτης μας είναι μια πραγματικότητα..με ούλλη την φαινομενικά α-πίθανη πολυπλοκότητα της ομορφκιάς του είναι κάτι που μπορούμε να απλώσουμε τα σιέρκα μας τζαι να το νιώσουμε, να το ζήσουμε.

Γιατί να θέλουμε κάτι παραπάνω που τούτη τη ζωή; Σκεφτείτε ότι με τις πιθανότητες διαφορετικών συνδυασμών των γονιδίων σας, εσείς που θκιαβάζετε τούτο το κείμενο είσαστε τόσο τυχεροί που έσιετε την ευκαιρία να ζείτε τούντα πράματα, σε σχέση με κάποιους άλλους που εν θα γεννηθούν ποττέ για να τα ζήσουν.

Η ζωή εν μια υπέροχη εμπειρία για τον καθένα που τι ζει. Άμα πιστεύκει ότι τούτη η ευκαιρία ένεν αρκετή για τζείνον, μάλλον εν εκτιμά πραγματικά τούτο που αποκαλεί «θαύμα της ζωής».