L'hospital (λοπιτάλ) σουρεάλ

Έσιει που το πρωί τρώει με τούτο το συμβάν που εβίωσα στο Γενικό Νοσοκομείο.

Το πρωίν εγέλασα λίον αλλά ήθελα τζαι να κλάψω.

Αναμονή στο ακτινολογικό για ακτινογραφία θώρακος.. όι εν έχω τίποτε, εν formality για την δουλειά.

Σε μια που τις μπλε καρέκλες του διαδρόμου αναμονής κάθεται ένας παπούλης. Καμιά ογδονταριά χρονών. Δίπλα του μια κενή θέση. Παρακάτω κάθουνται 2 καλογερούθκια γύρω στα 25. Τζαι τζαμέ είσιεν κενή θέση. Φυσικά εν εμπήκα σε δίλημμα. Εφορούσα και κοντό φουστάνι αφού ήταν λαλλαόπυρος, είπα να μεν τους βάλω σε πειρασμό που το χάραμα(μουαχα...χα).Έκατσα δίπλα που τον παππού.

Εχαμογέλασα του δειλά και έβαλα την τσάντα μου πας τα πόθκια μου. Εκοίταξα τον με την άκρη του μαθκιού. Τα σιερούθκια του ασπρουλιάρικα τζαι λεπτούθκια ετρέμαν. Εκράταν ένα φάκελο διπλωμένο. Έκλεισεν τα πόθκια του που ήταν τσας ανοικτά για να μεν με ενοχλεί.

Awkard moments.

Περνά ένας λαχειοπώλης! ΤΑ ΤΥΧΕΡΑΑΑ!

Ο παππούς νέφκει του τζαι κάμνει κανένα πεντάλεπτο να εύρει το τσεντί του. Τα σιερούθκια του τρέμουν τζαι δυσκολεύκεται καθούμενος να το φκάλει που την τζέπη του αλλά κάμνει το με μιαν χαλαρότητα τζαι χωρίς βιασύνη. Τελικά βρίσκει το τζαι πιάνει ένα λαχείο του ενός ευρώ.

Βάλει το λαχείο μες το τσεντί.

"Εν θα το ξύσεις τωρά μάστρε;" λαλεί του ο λαχειοπώλης.

"Όιιι.. ενεν της ώρας η τύχη μου. Περιμένω το γιατρό να μου φωνάξει.. Άμπα τζαι εν ακούσουμεν..εχχε.. εκουφάναμεν τέλεια πιον".

Χαμογελώ.

Περνά κανένα μισάωρο.. Ο παππούς σηκώνεται τζαι πάει στην κοπέλα του ακτινολογικού. Κάτι της λαλεί. Στρέφεται πίσω τζαι κάθεται σιγά σιγά.

"Το τζέρατόν τους.. μαυρογέριμοι πιον..έσιει ανάμιση ώρα για να δουν μια πλάκα της ζάμπας μου.. τωρά λαλεί μου έφυεν ο γιατρός τζαι πρέπει να καρτερώ καμιάν ώραν ή νάρτω αύριον. Το λεωφορείο σε 2 ώρες εν ναρτει. 60 χρόνια η ίδια ιστορία" λαλεί σιγανά αλλά αρκετά δυνατά για να ακούσω.

"Εν έχει άλλο γιατρό να σας δει;" ρωτώ τον.

"Μάνα μου εν ηξέρουν με οι γιατροί πιον αν έσιει για αν δεν έσιει.. τουλάιστον σου να μας ελάλεν να κατεβώ κάτω να πιάω το λεοφωρείον των 9.." αναστενάζει.

"Θέλετε να σας πάρω εγώ κάπου;" λαλώ του σχεδόν αυτόματα χωρίς να το καλοσκεφτώ.. "σε λίον εν να τελειώσω υπολογίζω τζαι εν έχω δουλειάν".

Σαστίζει. Γυρίζει ούλλη την κκελέ του σιγά σιγά τζαι θωρεί με. Χαμογελά μου πλαθκιά.

"ΌΟοοιι κόρη μου..Έσιει τόσα χρόνια εσυνηθίσαμεν την τούτη τη δουλειά. Έτω εν να βρίξουμεν να τελειώσουμεν τζαι εν να πάω τζαι έσσω με το καλό.." (νιώθω άσιημα άμπα τζαι ενόμισεν ότι ενόμισα ότι το είπεν για να του πω να τον πάρω).

Εν λαλώ τίποτε άλλο.

"Εσύ ήνταμπου κάμνεις δαμέ;" ρωτά με μετά που λίον.

"Πρέπει να φκάλω ακτινογραφία θώρακα για τη δουλειά. Εζητήσαν μας" απαντώ.

"Ήντα δουλειά κάμνεις κορού μου αν επιτρέπεται;"

"Δασκάλα. (γλουπ)"

Χαμογελά.

"Εν τζαι η αγγόνισσα μου καθηγήτρια. Καλή σπουδή τζαι δουλειά. Τζαι τα μωρά".

Σούζω τη κκελέ μου τζαι μισοχαμογελώ. Σκέφτουμαι γιατί εν τον έφερεν στο νοσοκομείο παιδίν, αγγόνιν, κάποιος γνωστός.. Σκέφτουμαι το δεκαπεντάλεπτο που θα θέλει τουλάχιστον να παρπατήσει μες το λάλλαρο τζαι την υγρασία της Λευκωσίας που το ακτινολογικό στη στάση του λεωφορείου, που αν δεήσει εν να περάσει. Σκέφτουμαι την πιθανώς αγενή απάντηση της λειτουργού άμαν την ξαναρωτήσει για τον γιατρόν.

"Εσείς οι νέοι εν τζαι έρκεστε νοσοκομείο ξέρω.. τζαι καλά κάμνετε..να τρώτε τις ώρες σας.. εμείς τα πατσιογέρκια έχουμε πολλές ώρες να τρώμεν " λαλεί τζαι γελά.

"Πάντως αν θέλετε να σας πάρω κάπου..." ξαναλαλώ του.

"Όιι μάνα μου. Ευχαριστώ. Να κάμεις τζαι εσύ τη δουλειά σου να πάεις στο καλό. Ήντα να γυρίζεις μες τις αρρώσκιες τζαι τις πυράες τωρά;" λαλεί μου.

Θέλω να κλαίω. Θέλω να πιάσω την λειτουργό που το γιακκά τζαι να της φωνάξω "ΒΑΡΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙ ΕΝΑ ΠΛΑΣΜΑ ΝΑ ΜΕΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΤΑΙ". Θέλω να πιάσω τηλέφωνο τα παιθκιά του τζαι να τους πω "Ναι είσαστε τα αμπάλατα του κυρίου τάδε; Μπορείτε να έρτετε να τον πιάτε που το νοσοκομείο;" Θέλω να σταθώ πας την καρέκλα τζαι να φωνάξω " ΑΜΠΑΛΑΤΕ ΚΟΣΜΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΟΣ ".

"ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗ" ακούεται το όνομα μου που το στόμα της νοσοκόμας.

Σηκώνουμαι τζαι γυρίζω στον παππού. "Καλή συνέχεια" λαλώ του. Χαμογελά μου.

Μετά που έφεφκα ήταν ακόμα τζαμέ. Με το διπλωμένο φάκελο μες το σιέρι. Να θωρεί με ένα ίχνος ελπίδας τις πόρτες του ακτινολογικού άμπα τζαι εμφανιστεί ο γιατρός.

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου ένα σωρό τέθκοιοι άθρωποι, να καρτερούν υπομονετικά τη σειρά τους, για να τους αγνοήσουν ή να τους μιλήσουν άσιημα, για να σκεφτούν τα παιθκιά τους που "είχαν δουλειές", για να πιαν ένα λαχείο έστω τζαι τωρά, πέρκει αλλάξει η τύχη τους.

Ώρες ώρες αναρωθκιούμαι. Εν υπερβολική η αγανάκτηση τζαι η λύπη μου για έτσι πράματα;

ουφ...