Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Τα α-συνείδητα μου



Εσταθήκετε ποτέ μπροστά από τον καθρέφτη, κοιτάζοντας το είδωλο σας, και να αναρωτηθείτε ποιο βλέπετε; Εκείνη την περίεργη αίσθηση ότι είσαστε έξω που τον εαυτό σας και παρατηρείτε ως τρίτος το πρόσωπο αυτό;


Τούτη την αίσθηση θυμούμαι την από πολύ μικρή ηλικία, συγκεκριμένα θυμούμαι έντονα μια φορά μπροστά από τον μεγάλο ξύλινο καθρέφτη του καθιστικού στο σπίτι των γονιών. Θυμούμαι το σαν να ήταν χτες. Ήμουν τετάρτη τάξη του δημοτικού και εφορούσα μια κορδέλα με κόκκινο φιόγκο, παρόλο που τα μαλλιά μου ήταν κοντά γιατί η μάμα μου έκοφκε μου τα για να μην κολλήσω ψείρες, και ήταν λίγο πριν πάμε να φάμε πίτσα οικογενειακώς. Εστάθηκα και εκοίταξα το είδωλό μου. Και εσκέφτηκα "Ποια είσαι; Μα τωρά εν εγώ που είμαι ή εσύ; " . Επλημμύρισε με ένα παράξενο συναίσθημα αβεβαιότητας και σύγχισης, ωσάν να έβλεπα μια ξένη απέναντί μου. Ένιωθα ότι ήμουν και δεν ήμουν εκεί. Ήθελα να κλάψω. Ήταν ένα τρομαχτικό συναίσθημα για μένα, αλλά με τη φωνή της μάμας επέστρεψα στο συνειδητό μου.


Την ίδια αίσθηση εβίωσα πάμπολλες φορές με τον πέρασμα των χρόνων, πάντα μπροστά από ένα καθρέφτη. Είμαι σχεδόν 27 χρονών, και αυτή η αίσθηση παραμένει το ίδιο έντονη, αλλά εμφανίζεται λιγότερες φορές με την πάροδο των χρόνων.


Αν η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, τα χαρακτηριστικά που του προσδίδουμε και οι εμπειρίες μας περιλαμβάνονται σε αυτό που ορίζουμε ως το συνειδητό μας κόσμο, τότε μήπως τέτοιες στιγμές καταλαμβάνει τον εγκέφαλό μας the dark side of the moon, το ασυνείδητο μας κομμάτι; Μήπως είναι μια προσπάθεια του εγκεφάλου για ολική έκλειψη, ένα άδειασμα, ένα restart, ένα shock therapy από τη ρουτίνα και αυτά που ίσως μας βασανίζουν και μας απασχολούν; Μήπως η καταπίεση των παιδικών και ενήλικών μας ονείρων μας οδηγεί σε μια στιγμιαία συνειδητοποίηση της αλήθειας, που μας πληγώνει αφάνταστα;
Ρητορικά, αλλά ελεύθερα για απαντήσεις.


10 σχόλια:

Μαρικκού η Λυερή είπε...

Το πάθαινα και εγώ πιο παλιά. Ήταν τρομακτική η αίσθηση πως το περίβλημα (η φάτσα μου δηλ.) δεν εσυνδιάζετουν με αυτό που ένιωθα ότι είμαι.

Ανώνυμος είπε...

ναιιιι!!!

τζαι εσιει 2 μέρες που μες τη βαρεμαρα μου σκέφτουμε τι θα έκαμνα αν εθώρουν τον εαυτό μου να περπατά δαμέ στο queensway. Σκέφτου walk along yourself.

Μπορεί να μεν επελλάνισκα επι τόπου.

Leni είπε...

Το ποστ σου εθύμησε μου κβαντική φυσική - πολλαπλά είδωλα και σύγχιση ταυτοτήτων.
How cool is that!

Και ναι, επάθαινα το κι εγώ. Τωρά ελιγόστεψε ο διαθέσιμος χρόνος που πιθανό να επέτρεπε τούντο κρυφοκοίτασμα στο dark side of the moon..

Diasporos είπε...

Εφόρησες μάσκαν καμιά φορά τζιαι να σταθείς στον καθρέφτην; Παράνοια λαλώ σου.

Ασυγχώρητη είπε...

Νιώθω μιαν ανακούφιση. Άρα δεν είμαι παρανοϊκή! Ή τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη ρε παιδιά ;) Χαίρομαι που μοιράζεστε και εσείς τα α-συνείδητά σας. Παζλ πίνακας του Νταλί αυτό το μυαλό μας. Τύφλα να έχουν τα course γνωστικής ψυχολογιας!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ εν το παθαίνω στον καθρέφτη, παθαίνω το όταν είμαι εξω, εν η αίσθηση του οτι θωρώ τον εαυτό μου που μάθκια άλλου.

Εν μπορώ να πω ότι τρομάζει με πάντως, εν κάποιον είδος απελευθέρωσης.

Ανώνυμος είπε...

ki ego pathaino to, actually epatha to kai prin merikes meres kai en imoun kan ston kathrefti... kai ediskoleftika to snap out of it... nomizo en to rare look we get to have on reality outside ourselves, just enjoy it...

and yeah it scares the crap out of me too

Ανώνυμος είπε...

Τρίτη και κυρίως Τετάρτη προβλέπω βροχές εις στην Κύπρο!!Νομίζω ότι τις έχετε ανάγκη οπότε θα πρέπει να είσαι χαρούμενη ε? :)

msn έχεις? αδιάκριτη ερώτησις...

Ασυγχώρητη είπε...

Γιώργο έβρεξε σήμερα με βροντές. Από δω και μπρος θα παρακολουθώ τις προβλέψεις σου και θα αφήνω πίσω τα ζώδια. :P

Ανώνυμος είπε...

Εshει κάτι μεγάλα μαχαζιά που μπαίνωντας μέσα έχουν κκάμεραν η οποία εν ενωμένη με μιάν τηλεόρασην τζιε μπορείς να δείς την φάτσαν σου -τζιε όι μόνο- .
Τζιαμέ πιάννει με εμέναν τούτον που σε πιάννει εσένα άμα θωρείς μές τον καθρέφτην τζιε λαλώ πουμέσα μου,μα ποιός εν τούτος ο μ...!:-)