Τα α-συνείδητα μου

Εσταθήκετε ποτέ μπροστά από τον καθρέφτη, κοιτάζοντας το είδωλο σας, και να αναρωτηθείτε ποιο βλέπετε; Εκείνη την περίεργη αίσθηση ότι είσαστε έξω που τον εαυτό σας και παρατηρείτε ως τρίτος το πρόσωπο αυτό;

Τούτη την αίσθηση θυμούμαι την από πολύ μικρή ηλικία, συγκεκριμένα θυμούμαι έντονα μια φορά μπροστά από τον μεγάλο ξύλινο καθρέφτη του καθιστικού στο σπίτι των γονιών. Θυμούμαι το σαν να ήταν χτες. Ήμουν τετάρτη τάξη του δημοτικού και εφορούσα μια κορδέλα με κόκκινο φιόγκο, παρόλο που τα μαλλιά μου ήταν κοντά γιατί η μάμα μου έκοφκε μου τα για να μην κολλήσω ψείρες, και ήταν λίγο πριν πάμε να φάμε πίτσα οικογενειακώς. Εστάθηκα και εκοίταξα το είδωλό μου. Και εσκέφτηκα "Ποια είσαι; Μα τωρά εν εγώ που είμαι ή εσύ; " . Επλημμύρισε με ένα παράξενο συναίσθημα αβεβαιότητας και σύγχισης, ωσάν να έβλεπα μια ξένη απέναντί μου. Ένιωθα ότι ήμουν και δεν ήμουν εκεί. Ήθελα να κλάψω. Ήταν ένα τρομαχτικό συναίσθημα για μένα, αλλά με τη φωνή της μάμας επέστρεψα στο συνειδητό μου.

Την ίδια αίσθηση εβίωσα πάμπολλες φορές με τον πέρασμα των χρόνων, πάντα μπροστά από ένα καθρέφτη. Είμαι σχεδόν 27 χρονών, και αυτή η αίσθηση παραμένει το ίδιο έντονη, αλλά εμφανίζεται λιγότερες φορές με την πάροδο των χρόνων.

Αν η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, τα χαρακτηριστικά που του προσδίδουμε και οι εμπειρίες μας περιλαμβάνονται σε αυτό που ορίζουμε ως το συνειδητό μας κόσμο, τότε μήπως τέτοιες στιγμές καταλαμβάνει τον εγκέφαλό μας the dark side of the moon, το ασυνείδητο μας κομμάτι; Μήπως είναι μια προσπάθεια του εγκεφάλου για ολική έκλειψη, ένα άδειασμα, ένα restart, ένα shock therapy από τη ρουτίνα και αυτά που ίσως μας βασανίζουν και μας απασχολούν; Μήπως η καταπίεση των παιδικών και ενήλικών μας ονείρων μας οδηγεί σε μια στιγμιαία συνειδητοποίηση της αλήθειας, που μας πληγώνει αφάνταστα;

Ρητορικά, αλλά ελεύθερα για απαντήσεις.